مروزه در عرصه‌ی علوم اجتماعی، که علوم سیاسی نیز بخشی از آن به شمار می‌رود، هیچ‌گونه وحدت روش‌شناختی مشاهده نمی‌شود. رویکردهای گوناگون به پژوهش در علوم اجتماعی، مبانی فلسفی و معرفت‌شناختی وجود دارند، و راه‌های مختلفی برای دست‌یابی به دانش علمی توصیه می‌کنند. با روشن شدن کاستی‌های هریک از روش‌های موجود، دیگر به ادعاهای مطلق این روش‌ها برای کسب شناخت اقبال چندانی نمی‌شود، و نه می‌توان تمام پدیده‌های اجتماعی را در قالب روابط منطقی و ریاضی‌گونه‌ درآورد و فهم آن‌ها را به قوای عقلانی ذهن شناخته شده سپرد، و نه می‌توان به تجربه‌ی ناب، که فارغ از هر نوع پیش‌داوری و مفروضات و ساختارهای ذهن پیشین است، دل بست. کتاب حاضر نیز در همین راستا تدوین شده است. نگارنده در مبحث نخست تحت عنوان “کثرت در روش‌شناسی‌های علوم اجتماعی” به سه رویکرد؛ اثبات‌گرایی، تفسیری و انتقادی اشاره کرده، سپس اطلاعاتی را در زمینه‌ی طراحی پروژه‌های پژوهشی فراهم آورده است. روش‌های گردآوری داده‌ها از جمله روش‌ پیمایشی، مصاحبه، مشاهده‌ی میدانی و… و تحلیل داده‌ها بخش‌های بعدی کتاب را تشکیل می‌دهند.

این رمان به ظاهر ساده است . و این را کامو به شدت احساس کرده است : یک «اضطراب» در تمام طول کتاب وجود دارد،حتی در لحظاتی که احساس می شود همه چیز دارد راحت می گذرد ، خواننده کنجکاو می شود و وادار می شود در مورد تردید هایش از خود سوال کند . انگار نویسنده خواسته است به او یادآوری کند که در این جا چیزی رازآمیز وجود دارد که باید کشف شود.

در سه داستان که به نقل از The Sunday Herald Times [London] “داستان هایی بسیار هوشمندانه در مورد فروپاشی اشتیاق” اند ، سیمون دو بووار نویسنده ی نام آشنای فرانسوی ما را به درون زندگی سه زن می کشاند ، زنانی که همه شان دوران جوانی شان را پشت سر گذشته ، و با بحران های غیر منتظره ای روبرو هستند. کتابی جنجالی و جذاب که بینش جالب توجه دوبووار درمورد زنان را به خوانندگان ارائه می دهد. هر سه زن این داستان با چیزی مشترک مواجه اند: تنهایی و ترس. ترس از پیر شدن. ترس از آنکه در زندگی شان شکست خورده اند. آن ها وامانده اند. آنها “وانهاده” شده اند .شخصیت اصلی زنی به نام مونیک. او زنی است معمولی مانند میلیون ها زن دیگر. زنی که زندگی اش را فدای همسر و فرزندش کرده است و حالا بحران پیری را از سر می گذراند. خود دوبووار در مورد این کتاب گفته است که هرگز هیچ داستانی به غم انگیزی آن ننوشته است.
دوبووار فیلسوف، نویسنده، اگزیستانسیالیست و فمنیست فرانسوی بود. شهرت او بیشتر به خاطر کتاب جنس دوم او است که چند سال پس از چاپ به عنوان مانیفست فمنیسم شناخته شد.

مصطفی انصافی نویسنده ی جوانی ا ست که در اولین تجربه ی روایی اش رمانی نوشته مملو از داستان های ریشه زده در تاریخ. رمان تو به اصفهان بازخواهی گشت روایتی ا ست چندسویه از زندگی و سوال های چند شخصیت که به خاطر جبر مکان و زمان در موقعیتی خاص کنار هم قرار می گیرند. استاد دانشگاهی جوان و البته خسته از شرایطش که در فکر مهاجرت است، به دختری لهستانی برمی خورد که برای یافتن ریشه های دوردست خانواد گی اش به ایران آمده است. دختری که پیشینه ای مبهم دارد و ناگهان قصه ی او تبدیل می شود به انگیزه ای برای روایت قهرمان اول رمان… انصافی در این رمان تلاش کرده با توجه به قابلیت های ژانری و ترسیم پلاتْ رمانی بنویسد که در عین سرک کشیدن به زوایای پنهان مانده ی تاریخ ایران، رگه های زیستی و وجودی قهرمان های بلاتکلیفش را نیز برملا کند. آمدن زنان لهستانی به ایران در سال های حضور متفقین در ایران تنها جرقه ای است برای آتش گرفتن انبار عظیمی از خطرات و خطرات. تا جایی که خواننده ی رمان در هر بخش با واقعیت هایی روبه رو می شود که می توانند به جذاب شدن روند روایی اضافه کنند. تو به اصفهان بازخواهی گشت قصه ی کشف است. کشف گذشته ای ناامن و قصه دار که ناگهان همه چیز را عوض می کند… همه چیز را…

کتاب حاضر مشتمل بر دو مقاله درباره «مارکی دوساد» (17401814م) نویسنده فرانسوی و اندیشه او در ادبیات است. مقاله نخست، از کتاب «ساد همسایه من» انتخاب شده است. در این مقاله «لکوسوفسکی» (نویسنده کتاب حاضر) با برقراری تقابلی میان «فیلسوف شرور» و «فیلسوف شریف» و نیز با در نظرگیری وضعیت های مکتب و فردیت در زندگی با اندیشه سادی، در تلاش است تا «ناهنجاری های سرپیچی کننده تجربه سادی» را از درون زبان قاعده مند و نظام های انضباطی بدن و اندیشه بیرون بکشد. تجربه سادی از نظر کلوسوفسکی بر علیه هر نوع علیت و عقلانیت مدرن می شورد و خواستار جوشش و آشوب جهان با تکیه برخواست غرایز است. مقاله بعدی بر ضدیت میان انسان پرهیزکار و انسان بر آمده از تجربه سادی تأکید دارد. این مقاله بیشتر شبیه مطالعه ای درباره موضوع طرح شده با تکیه براخلاق و اخلاقیات و وضعیت خدا در میانه اخلاق و اخلاقیات است. در کل با تأمل در دو مقاله کتاب دریافت می شود که ساد نوع خاصی از تجربه گرایی را برای زیست در جهان به مخاطبانشان پیشنهاد می کند.

این کتاب به لحاظ فشردگی و ایجاز در طرح مضامین خاص آگامبن در میان کتاب های او جایگاه کمابیش یکتایی دارد. بسیاری از این مضامین یا پیش تر به طور کامل بسط داده شده اند یا موضوع کارهای آتی آگامبن اند. بنابراین می توان گفت این کتاب کوچک تا اندازه ی زیادی حاوی همه ی دغدغه ها و مضامین اصلی تفکر آگامبن اند، از مفهوم قدرت دولت و حاکمیت در سنت غربی گرفته تا الهیات و ماتریالیسم، والتر بنیامین و سیاست مسیحایی، سن پل و مارکس، ایده ی زبان و ایده ی تفکر و …

کارسون مک کالرز، نویسندۀ زن آمریکایی که بسیاری او را مهم‌ترین نویسندۀ زن نیمۀ دوم قرن بیستم در آمریکا می‌دانستند، در آخرین رمانش ساعت‌بی‌عقربه (۱۹۶۱) با شیوه‌ای متفاوت به مسئله نژادپرستی می‌پرازد، وقایع این رمان در شهری کوچک در یکی از ایالت‌های جنوبی رخ می‌دهد و در آن چند خرده داستان هر کدام با یک شخصیت متفاوت به هم می‌پیوندد و در لحظه آخر سیر وقایع به گونه‌ای پیش می‌رود که شخصیت‌ها باید برای جان نوجوانی سیاه پوست دست به انتخابی اخلاقی بزنند.

ساعت بی عقربه را مکالرز به سبک معمول خودش نوشت: تکنیک‌های روایی قوی، توصیف دقیق شخصیت‌ها و به کار گرفتن قهرمانی که هم قربانی و هم شاهد اتفاقات اصلی داستان است. مکالرز، که در دهه‌های بیست و سی زندگی‌اش نویسندۀ پرکار و موفقی بود، «ساعت بی‌عقربه» را بعد از ده سال سکوت منتشر کرد. این کتاب در زمان انتشارش در مقایسه با دیگر آثار مکالرز آنطور که باید دیده نشد، اما اکنون و پس از گذشت سال‌ها از انتشار آن به دلیل نوع روایت و موضوع آن توانسته است جایگاه خود را به عنوان رمانی جلوتر از زمانه‌اش به دست آورد.

دشمن مردم از خیلی جهات خواندنی است. اول این‌که، سبک کار ایبسن در این اثر با کارهای دیگرش تفاوت دارد؛ این را باید دریابیم و اهداف احتمالی آن را بشناسیم. این نمایشنامه یک بحث جامعه‌شناختی مبتنی بر فلسفۀ سیاسی «اصحاب قرارداد اجتماعی» است که «شهروندی» را در چارچوب کلان روایت روشنگری مطرح می‌کردند؛ ایبسن، اما، از یک سو، شرح وظایف متعارف برای مسؤلان «دولت/شهر» در این گفتمان را نمی‌پسندد و، از سوی دیگر، رفتار و تلقیات فرد روشنفکر را برای خروج از این کلان روایت و ورود به مدرنیته‌ای بر اساس «بازی متقابل»، کارآمد و به روز نمی‌داند. به همین دلیل، و عمداً، این اثر ظرافت‌های دیگر آثار رئالیستی ایبسن را ندارد. دوم این‌که، علیرغم عنوان فریبندۀ این نمایشنامه که ذهن را مهیای «آدم بده» و «آدم خوبه»های رایج می‌کند، ایبسن در دام شخصیت‌پردازی‌های کلیشه‌ای نمی‌افتد، زیرا اصولاً با سیاه و سفید میانۀ خوبی ندارد. سوم اینکه، به همین دلایلی که در بالا آوردم، این اثر آمیزۀ تراژدی و کمدی غریبی است. برای درهم شکستن مرزهای «سیاه» و «سفید»، نویسنده خطر می‌کند و این دو گونه را از آغاز تا پایان اثر به موازات هم می‌آورد. از این نظر نیز، دشمن مردم تجربۀ موفق و چشمگیری است.

کریس: چیه؟ اگر بندازمش پشت میله‌ها مُرده زنده می‌شه؟ پس واسه چی این کار رو بکنم؟ اونجا هرکی مثل سگ رفتار می‌کرد با تیر می‌زدیمش، ولی اونجا شرافت واقعی در کار بود، برای حفظ چیزی اون کار رو می‌کردیم. اما اینجا؟ اینجا سرزمین سگ‌های بزرگه، اینجا قرار بر دوست داشتن آدم‌ها نیست، بر خوردن آدم‌هاست. اصل بر اینه؛ اساس زندگی ما همین یه اصله. خب این‌دفعه هم باید چند نفری کشته می‌شدن، و دن دیگه. دنیا اینجوریه، چطوری می‌توم دق‌دلیش رو سر اون خالی کنم؟ معنی این‌کار چی می‌شه؟ این رو بهش می‌گن باغ وحش، باغ وحش

اثر چهار جلدی تاریخ فلسفه غرب نوشته آنتونی کنی، به گواهی صاحب‌نظران و به گفته نشریه «فرست تینگ»ز، معتبرترین تاریخ فلسفه غرب تک مولف بعد از تاریخ فلسفه کاپلستون است. جامعیت و روزآمد بودن این کتاب از آثار مشابه خود بیشتر است.

و اخیرترین فلاسفه مهم غرب از جمله ژاک دریدا و بزرگان فلسفه تحلیلی مثل استراوسون، کواین، دیویدسون، رایل را از قلم نینداخته است. ضمنا مولف کوشیده است تا هم مثل راسل قلمی روان و جذاب داشته باشد و هم مانند کاپلستون معتبر، مستند و دقیق بنویسد. 

نسخه اصلی این اثر چاپ آکسفورد و کتاب درسی دانشجویان دوره کارشناسی است. تحلیل ها و تفسیرهای بدیع و ابتکاری او از همان صفحات اول خواننده را مجذوب می‌کند. استاد بهاءالدین خرمشاهی در یادداشتی درباره این کتاب نوشته است: تاکنون کتابی به این اطلاع‌بخشی و ترجمه‌ای به این معنابخشی یعنی معنا‌رسانی کم دیده‌ام”. 

جلد اول این اثر که دربردارنده فلسفه دوره باستان است اکنون از جانب بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه در دسترس مخاطبان قرار گرفته است و مجلدات بعدی هم در دست انتشارند.