کتاب حاضر، همان طور که از عنوان آن بر می آید شامل اصول و فلسفه ی تعلیم و تربیت است. مراد از اصل در این کتاب، مفاهیم، نظریه‌ها و قواعدی است که به صورت قضایای نسبتاً کلی بیان شده اند. مفاهیم و نظریات تربیتی را می‌توان از تعالیم دینی، زندگی پیشوایانِ معصوم و از تحقیقات روان شناسان، جامعه‌ شناسان و نظریات مربیان معروف استخراج نمود.
فلسفه تعلیم و تربیت نیز پایه و اساس، ارکان، ماهیت، هدف، روش و محتوای آن چه را که تربیت خوانده می شود روشن می ‌سازد. در فلسفه ی تعلیم و تربیت قهراً رابطه ی فلسفه با تعلیم و تربیت مورد بحث قرار می‌ گیرد. برای روشن نمودن ارتباط فلسفه با تعلیم و تربیت، باید ابتدا مفهوم فلسفه و تعلیم و تربیت را بیان و آن گاه رابطه ی این دو را بررسی نمود. در فلسفه ی تعلیم و تربیت، مکتب های فلسفی یا اجتماعی و آراء تربیتی آن ها نیز مورد بحث قرار می‌گیرند. مؤلف نیز در این کتاب، پاره‌ای از مکتب های فلسفی را به اختصار مورد بررسی قرار داده و بعد به ذکر نظریات تربیتی آن ها اقدام می نماید. در بخشی از این کتاب فلسفه ی تربیتی اسلام نیز به طور خلاصه مورد بررسی واقع می گردد.

نامه های دوسال آخر زندگی او اثر ناتمام مانده دیگری را  در این کتاب نشان می دهد.

سال 1986 به عتیقه فروشی پراگی در دلاژدنا اولیس سی و دو نامه و كارت پستال دیگر عرضه شد و سپس به فروش رسید كه آن ها هم خطاب به افراد خانواده اش بودند.

خب، وقتی هیچی برای نوشتن نداری، بنویس. برای من این چیزها همیشه سخت  گیرایی خواهند داشت: آن روز  ناهار و شب‌ها شام چه خورده‌اید؟ تو  قبل  از  ظهر  چی خورده‌ای؟ پدر چه کار کرده است؟ قبل از ظهر، بعد از ظهر، در مورد من بدوبیراه گفته؟ (اگر بدوبیراه نگفت، دلیلش را بگو، اگر بدوبیراه گفت که دلیلش را می‌دانم)، کی و کدام یک از بچه‌ها پیش شما بودند؟ الی برای والی و اُتلا چی تعریف کرد؟ دوشیزه خانم چه کار می‌کند؟ دایی چی؟ چه می‌خوانی؟ پدر چه می‌خواند و الی آخر. خب حالا دیگر  هر روز یک نامهٔ غول‌پیکر برای نوشتن داری. اما حالا دیگر  باید کمی بروم توی آفتاب و ضمن آن از شتگلیتس وداع کنم.
صمیمانه‌ترین سلام‌ها به شماها و همه.

این پژوهش نگاهی انتقادی به مطالعات قومی از دیدگاه روش‌شناسی دارد و برآن است تا مسائلی نظیر قومیت، ملیت و هویت را با نگاهی نقادانه به مطالعات قومی در غرب و شیوهٔ تعمیم غیرتاریخی مفاهیم قومیت، قوم‌گرایی و قبایل به جوامعی نظیر ایران مورد ارزیابی قرار دهد.
نویسنده برآن است آن‌چه در ادبیات کنونی علوم سیاسی و جامعه‌شناسی به قومیت و ناسیونالیسم قومی موسوم است در گذشتهٔ ایران قابل مشاهده نیست و تنها از اواسط قرن بیستم به‌بعد است که تلاش‌هایی در جهت سیاسی‌کردن مسائل زبانی و مذهبی صورت گرفته است. وی در پاسخ به این سؤال که چه عواملی در تلاش برای سیاسی‌کردن این مسائل در ایران معاصر نقش داشته است، معتقد است که تنها یک چارچوب نظری مبتنی بر جامعه‌شناسی تاریخی ایران قادر به پاسخ‌گویی به این سؤال است. نویسنده چارچوب نظری خود را که براساس سه متغیر اساسی دولت مدرن اقتدارگرا، مبارزهٔ نخبگان سیاسی و تأثیر سیاسی بین‌المللی استوار است، در رابطه با تحولات کردستان، آذربایجان و بلوچستان ایران به‌کار می‌گیرد تا اعتبار تجربی آن را به سنجش گذار

نباید سکسوالیته را داده‌ای طبیعی تصور کرد که قدرت تلاش می‌کند آن را مطیع و سرکوب کند، یا حوزه‌ای مبهم که دانش تلاش می‌کند به‌تدریج آن را کشف کند. سکسوالیته نامی است که می‌توان به سامان‌های تاریخی داد: نه واقعیتی پنهان که تسخیر آن دشوار باشد، بلکه شبکهٔ بزرگِ سطحی که در آن برانگیختن بدن‌ها، تشدید لذت‌ها، تحریک به گفتمان، شکل‌گیری شناخت‌ها، و تقویت کنترل‌ها و مقاومت‌ها به‌طور زنجیروار و مطابق با چند استراتژی دانش و قدرت به یکدیگر متصل می‌شوند.

در طول دو سال گذشته، بسیار سفر کرده‌ام. شهرهای بسیاری را دیده‌ام و کلیساها، موزه‌ها، باغ‌ها، و قصرهای بسیار. این دیدارها ملغمه غریبی از احساسات و تأثرات در من برجای گذاشته است، و علی‌الخصوص این احساس شک را که در کجا باید منتظر دیدن چه چیزی باشم. احساس شک حاصل خاطرات بد نیست؛ احساس شک حاصل این است که به‌ندرت وقت آن را پیدا می‌کنم که رابطه‌ای با این شهرها برقرار کنم. هر شهری مثل یک آدم است: اگر رابطه اصیلی با آن برقرار نکنیم، فقط نامی بر جای می‌ماند، یک شکل و صورت بیرونی که خیلی زود از حافظه و خاطره‌مان می‌رود و رنگ می‌بازد. برای برقرار کردن چنین رابطه‌ای، باید بتوانیم شهر را با دقت ببینیم و شخصیت خاص و استثنایی آن را دریابیم، آن «من» شهر، روح شهر، هویت آن، و شرایط زندگی آن که در طول زمان و در عرض مکان آن پدید آمده است. پراگ شهری رازآلود و پرهیجان است که با حال و هوایش، با مخلوط غریب سه فرهنگش الهام‌بخش خلاقیت افراد بسیاری شده است. سه فرهنگی که چندین دهه، یا حتی قرن‌ها در این شهر در کنار هم می‌زیسته‌اند.

استیو تولتز، نویسنده‌ی استرالیایی متولد ۱۹۷۲ سیدنی، اولین رمانش، جزء از کل، را در سال ۲۰۰۸ منتشر کرد. این کتاب با استقبال زیادی روبه‌رو شد و به فهرست نامزدهای نهایی جایزه‌ی بوکر راه پیدا کرد که کمتر برای نویسنده‌ای که کار اولش را نوشته پیش می‌آید. او این کتاب را پنج‌ساله نوشت. پیش از آن مشاغلی مثل عکاسی، فروشندگی تلفنی، نگهبانی، کارآگاه خصوصی، معلم زبان و فیلم‌نامه‌نویسی داشت. خودش در مصاحبه‌ای گفته: «آرزوی من نویسنده شدن نبود، ولی همیشه می‌نوشتم. در کودکی و نوجوانی شعر و داستان کوتاه می‌نوشتم و رمان‌هایی را آغاز می‌کردم که بعد از دو و نیم فصل، دیگر دوست نداشتم تمام‌شان کنم. بعد از دانشگاه دوباره به نوشتن رو آوردم. درآمدم خیلی کم بود و فقط می‌خواستم با شرکت در مسابقات داستان‌نویسی و فیلم‌نامه‌نویسی پولی دست‌و‌پا کنم تا بتوانم زندگی‌ام را بگذرانم، که البته هیچ فایده‌ای نداشت. زمانی که دائم شغل عوض می‌کردم یا، بهتر بگویم، از نردبان ترقیِ هر کدام از مشاغل پایین می‌رفتم، برایم روشن شد هیچ کاری جز نویسندگی بلد نیستم. رمان‌نویسی تنها قدم منطقی‌یی بود که می‌توانستم بردارم. فکر می‌کردم یک سال طول می‌کشد، ولی پنج سال طول کشید. زمان نوشتن تحت‌تأثیر کنوت هامسون، لویی فردینان سلین، جان فانته، وودی آلن، توماس برنارد و ریموند چندلر بودم.»

جزء از کل کتابی است که هیچ وصفی، حتا حرف‌های نویسنده‌اش، نمی‌تواند حق مطلب را ادا کند.این مقدمه‌ی کوتاه را هم فقط برای این نوشتم که خواننده با نویسنده آشنایی مختصری پیدا کند. خواندن جزء از کل تجربه‌ای غریب و منحصر‌‌به‌فرد است. در هر صفحه‌اش جمله‌ای وجود دارد که می‌توانید نقلش کنید. کاوشی است ژرف در اعماق روح انسان و ماهیت تمدن. سفر در دنیایی است که نمونه‌اش را کمتر دیده‌اید. رمانی عمیق و پرماجرا و فلسفی که ماه‌ها اسیرتان می‌کند. به‌نظرم تمام تعاریفی که از کتاب شده نابسنده‌اند. این شما و این جزء از کل.

جزء از کل از نادر کتاب‌های حجیمی است که به نهایت ارزش خواندن دارند… داستان در میانه‌ی شورشی در زندان آغاز و در یک هواپیما تمام می‌شود و حتا یک صحنه‌ی فراموش‌شدنی در این بین وجود ندارد… کمدی سیاه و جذابی که هیچ چاره‌ای جز پا گذاشتن به دنیای یخ‌زده‌اش ندارید.

اسکوایر

یک داستان غنی پدر و پسری پر از ماجرا و طنز و شخصیت‌هایی که خواننده را یاد آدم‌‌های چارلز دیکنز و جان ایروینگ می‌اندازند…

لُس‌آنجلس‌تایمز

یکی از بهترین کتاب‌هایی که در زندگی‌ام خوانده‌ام. شما تمام عمرتان فرصت دارید که رمان اول‌تان را بنویسید ولی خدای من، «جزء از کل» کاری کرده که بیشتر نویسنده‌ها تا پایان عمرشان هم قادر به انجامش نیستند… اکتشافی بی‌اندازه اعتیادآور در اعماق روح انسان و شاید یکی از درخشان‌ترین و طنزآمیزترین رمان‌های پست‌مدرنی که من شانس خواندنش را داشته‌ام. استیو تولتز یک شاهکار نوشته، یک رمان اول فوق‌العاده که به ما یادآوری می‌کند ادبیات تا چه حد می‌تواند خوب باشد.

ویل ترینرِ ماجراجو، کسی که همواره به ورزش‌های مخاطره‌آمیزی چون صخره‌نوردی می‌پرداخت، در اوج جوانی و سلامت و ثروت اتفاقی برایش رخ می‌دهد و به لحظه‌ای زندگی‌اش تغییر می‌کند و او… من پیش از تو یک رمان عشقی نیست، اما عشق، عنصر اصلی آن است؛ عشقی متفاوت که از چارچوب‌های زمینی خارج می‌شود و به لایه‌ی آرمانی می‌رسد و پیچیدگی احساسات درونی انسان را برملا می‌سازد.

آسوشیتدپرس درباره این رمان می‌نویسد: بعضی کتاب‌ها را نمی‌توان زمین گذاشت. کتاب‌هایی وجود دارند که آدم به حدی جذب شخصیت‌هایش می‌شود که دوست ندارد داستان به پایان برسد، برای همین خواندنش را کش می‌دهد. کتاب جوجو مویز یکی از این کتاب‌هاست. گاهی می‌خندید، گاهی لبخند می‌زنید و گاهی عصبانی می‌شوید، و بله، گاهی اشک می‌ریزید. پیشنهاد من: کتاب من پیش از تو را باید همراه با یک جعبه دستمال‌کاغذی فروخت.

نیویورک تایمز نیز نوشته است: نویسنده‌ی کتاب خواننده را در موقعیتی قرار می‌دهد که اشک‌ریزان بخواند و جلو برود… با دو شخصیت اصلی داستانش قصه‌ای می‌آفریند که در خاطره‌ها می‌ماند.

حقوق بین‌الملل عمومی، به بررسی روابط میان کشورها و سازمان‌های بین‌المللی می‌پردازد. کتاب حاضر از جمله منابع درسی «حقوق بین الملل عمومی» در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد با گرایش های حقوق بین الملل، حقوق عمومی، حقوق بشر و حقوق تجارت بین الملل است.

از ویژگی های این کتاب می توان به موارد زیر اشاره کرد:

– بالا بودن سطح علمی و آموزشی کتاب؛

– مرجعیت کتاب در درس حقوق بین الملل عمومی؛

– جامعیت کتاب و بیان کلیه موضوعات حقوق بین الملل عمومی؛

– ارائه تقسیم بندی های خاص و فرعی مباحث و اختصاص یک شماره به هر مطلب؛

– بیان مطالب با توجه به تحولات نظری و علمی بین الملل روز؛

– ارائه نکات و مباحث مهم و اساسی از جمله «وضعیت خاص واتیکان»، «دیوان بین المللی حقوق دریاها»، «دعوای متقابل در دیوان دادگستری بین المللی» وغیره.