نویسنده دراین کتاب برای نخستین بار به طبقه بندی اندیشه سیاسی در جهان اسلام پرداخت و آن را به سه دسته تقسیم کرد:شریعت نامه نویسی،سیاست نامه نویسی و فلسفه سیاسی.با وجود برخی انتقادها این چارچوب تحلیلی همچنان اهمیت خود را حفظ کرده است.این کتاب به دو بخش کلی تقسیم می شود و نویسنده می کوشد نشان دهد که اندیشه فیلسوفان یونان و میراث افلاطون با تعدیل و انتقال از معانی اولیه و امتزاج با آموزه های شریعت در جهان اسلام رشد کرد وچارچوب جدیدی از فلسفه حکومت و سیاست را برای مسلمانان به دست داد. در بخش اول نظرات ماوردی،غزالی،ابن جماعه،ابن تیمیه و ابن خلدون درباره خلافت و حکومت و دولت بررسی می شود. در بخش دوم اندیشه های فارابی،ابن سینا،ابن باجه،ابن رشد و دوانی در ترسیم جامعه سیاسی و حکومت و فلسفه سیاسی اسلامی به همراه مراحل و تحولات و ادوار اوج و سقوط این نظریه ها ارائه می شود.

کتاب حاضر، موضوع علم سیاست را از منظر رابطة دموکراسی و علم سیاست بررسی می‌کند. از همین رو، فرضیة اصلی آن این است که آنچه تاکنون مانع از ایجاد یک دموکراسی فراگیر و همه‌جانبه شده است، در هم تنیدگی این مفهوم با ایدة نخبه‌گرایی و تخصّصی اندیشی پنهان در پارادایم‌های مختلف سیاسی است که ریشه در ماهیت جوهرگرای آن‌ها و آغاز از نقطه‌ای خدای‌گون دارد. این بدین که تمامی آنچه تاکنون تحت عنوان علم سیاست- اعم از فلسفی، کلامی و تجربی ارائه گردیده است.