نویسنده : محمد بهمن بیگی

ناشر : همارا

شابک : ۹۷۸۶۰۰۹۹۷۵۲۲۸

سال انتشار : 1401

چهارمین کتاب بهمن‌بیگی است که خاطراتی را از سال‌های آموزش عشایر در خود دارد. خاطره‌ها، بسیار ساده و روان روایت شده‌اند. بیست و یک خاطره، ظرایف و حوادثی را روایت می کنند که در این راه بر او گذشته است. عناوین این قطعات روایی چنین است : «چگونه»، «معلم بی تصدیق»، «بر بال فرشته»، «آموزگار ایلی»، «مقررات دست و پاگیر»، «روابط ویژه»، «آموزش عشایر و زنان»، «غم و شادی»، «کرامت»، «گفت‌و‌گو در یاسوج»، «سیاوش»، «آموزش عشایر و زبان فارسی»، «آموزش عشایر و تغییر خط»، «به اجاقت قسم، دیپلم ندارم»، « معافی نظام»، «آموزش عشایر و سازمان برنامه»، «خدمت و تهمت»، «جعبه علوم»، «سه تقاضا»، «چگونه شیراز مرکز آموزش عشایر شد»، «پرهیز از میز» و «بخارای من، ایل من». این قطعه آخر، مصاحبه‌ایست که مجله کلک در سال 1370 با او انجام داده است.
نثر این کتاب، روان و دلنشین است. سبک سهل و ممتنع سعدی در جای جای روایت های او به چشم می‌خورد. او در جایی از کتاب نقل می‌کند که در یکی از بازدیدهایش به خاطر کم توجهی به سعدی، از معلم و دانش‌آموزان او گله کرده است. این خاطره و نثر او هر دو نشان از تاثیر عمیقی دارند که بهمن‌بیگی از سعدی گرفته است. همه این روایات، آموزشی هستند و علاوه بر زیبایی روایی، محتوای آن‌ها نیز برای خواننده امروزی دلکش است. تلاش برای ساختن و تغییر، درس بزرگی است که او بسیار ساده و در عین حال، ماهرانه به خواننده‌گان کتاب می دهد. علاوه بر خصوصیات گفته شده، نثر بهمن‌بیگی پرنشاط و طناز است. نمونه ای از این طنازی در این جمله به خوبی هویدا است : «مردان ایل عاشق تفنگ‌های گلوله‌زنی آلمانی بودند و فرزندان عاشق تخته سیاه‌های آلمانی».

سال انتشار : 1402

سال انتشار : 1401

اگر قره قاج نبود رمانی نوشته ی نویسنده ی ایرانی محمد بهمن بیگی است.
در بخشی از کتاب آمده است:
“راضی و خوشحال بودم و خیال می کردم که او به هدف رسیده است و من راحت شده ام، لیکن صبح روز بعد، فردای عاشورا، همین که چشم از خواب گشود، درست در همان ساعت معین پرسید: پسر جان، چند روز از عاشورا گذشته است؟»
کار من شبیه به حال و حواس مادر مدیرکل شده است. تصمیم می گیرم که دیگر درباره ی عشایر سخن نگویم. دوستان نویسنده و شاعرم، چه آنهایی که کم و خوب و چه آنهایی که زیاد می نویسند و می گویند بر من ایراد می گیرند که چرا فقط از عشایر حرف میزنی، قلمت را در زمینه های دیگر نیز بیازما. دستورشان را می پذیرم و قول می دهم که چنین کنم ولی همین که دست به کار می شوم باز فیلم یاد هندوستان می کند و خاطره ای از عشایر راه را بر خاطرات دیگر می بندد.
گناهی ندارم. در عشایر به دنیا آمده ام. عمرم، عشقم، کارم همه در عشایر گذشته است. آخرین سالهای زندگی را نیز با عشایری ها می گذرانم. توشه و اندوخته ی دیگری ندارم، نمی توانم زمانها و مکان ها را در هم بریزم و از آمریکای لاتین سر در بیاورم. نمی توانم با ایما و اشاره به دامن ادبیات نو بیاویزم. انبوه تجربه ها دوروبرم ریخته است. نمی توانم به خیال بافی بپردازم و ناچار بار دیگر اوقات عزیز خواننده را با مطلبی دربارهی عشایر تلف می کنم:
گرگین خان یکی از خانها و خانزاده های محترم عشایر بود ولی از خانها و خان زاده های خیلی محترم نبود. از خانهای درجه ی اول نبود، درد بزرگش هم همین بود.”