نوری ابراهیم در جلسه دفـاع از پایان‌نامه دکترایـش در باره منصور حلاج اطلاع می‌یابد که تزش به بهانه الحاد حلاج مردود اعلام شده است.
در اوج دوران افسردگی ناشی از این شکست، خیال حلاج در برابر او جان می‌گیرد و زبان می‌گشاید. نوری درمی‌یابد حلاج و او هر دو گرفتار جیره‌خواران و فقهایی جاه‌طلبند که دور سلطان را گرفته‌اند و دین برایشان اسم شبی است برای راهیابی به کاخ جادویی قدرت…

شاید بتوان پیام ساده زیستی هنری دیوید ثورو(henry david thoreaue) متفکر بزرگ،اصیل،و انسان دوست امریکایی(1817-1862)،را،که سلسله جنبان جنبش جهانی ساده زیستی شد،بدین صورت تخلیص و تدوین کرد:
1)انسان،در آن واحد، موجودی است زیست شناختی،روان شناختی،و روحانی،(biological-psycholigical0spiritual) یعنی هم نیاز های زیستی دارد،هم نیازهای روانی،و هم نیازهای ر وحانی/معنوی.برآورده شدن نیازهای زیستی موجب استمرار کمی زندگی،یعنی طول عمر،میشود،و برآورده شدن نیازهای روانی و روحانی/معنوی موجب ارتقای کیفی زندگی،یعنی بهروزی حیات.
2)چون از اصل عمر و حیات برخوردار بودن شرط لازم،و البته نه کافی،برای کیفیت مطلوب داشتن زندگی است،طبعا، براورده شدن نیازهای زسیتی شرط لازم،و نه باز کافی،برای براورده شدن نیازهای روانی و روحانی/معنوی است.

من دریافت و رفتار پسامدرنیستی را مانند دریافت و رفتار مردی می بینم که زنی بسیار فرهیخته را دوست دارد و می داند که نمی تواند به او بگوید: “من تو را دیوانه وار دوست دارم”. چون می داند که زن خود می داند و می داند که مرد هم می داند که این واژه ها را باربارا کارتلند(نویسنده پرکار آثار عامه پسند) نوشته است. اما راه حلی وجود دارد. مرد می تواند بگوید: “به قول باربارا کارتلند, من تو را دیوانه وار دوست دارم” مرد به این شیوه ضمن پرهیز از تظاهر به بی خبری و معصومیت و با تصریح این نکته که دیگر نمی توان خواست خود را معصومانه بیان کرد؛ در واقع می خواهد بگوید که زن را در روزگاری که معصومیت نابود شده است دوست دارد.
«پسا مدرنیسم» می‌تواند نوعی واکنش به مدرنیسم سال‌های پس از جنگ جهانی دوم از قبیل زیر پا نهادن حقوق بشر و یا واکنشی به رویدادهای برجسته پس از جنگ سرد به حساب آید. هر چند به دشواری می‌توان پاسخ داد که پسا مدرنیسم از چه زمانی آغاز شد. شاید سال1941 که دو اسطوره ادبیات مدرن یعنی جیمز جویس ایرلندی و ویرجینیا وولف از دنیا رفتند را بتوان سال پایان مدرنیسم و آستانه تقریبی آغاز پسامدرنیسم ادبی دانست. هر چند در میان نویسندگان و منتقدان ادبی درباره نقطه شروع نگارش یک اثر پسامدرنیستی اختلاف نظر باشد. به عنوان مثال «کیت هیوم» رمان «سومین پلیس» نوشته «فلن اوبراین» را که در دهه70 میلادی منتشر شد، نخستین اثر پسامدرنیستی می‌داند. کتاب «داستان پسامدرنیستی» تلاش می‌کند تفاوت‌های داستان پسامدرن را با داستان مدرن برای مخاطب تبیین نماید و نویسنده در این راستا مطالب مربوط به شعر و حتی نمایش را بی آنکه خللی در بحث اصلی به وجود بیاورد، کنار نهاده و حتی معتقد است این کار را برای احترام به زیرکی خواننده کتاب انجام داده است.