کتاب حاضر در چهار بخش اصلی سامان یافته است” .فرامرز رفیع‌پور “در این کتاب موانع اصلی رشد علم در ایران را در دو سطح “خرد “و “کلان “بررسی کرده، سپس راه‌حل‌هایی برای رهایی از این مشکل به دست داده است .در فصل نخست که همان مقدمه کتاب است هدف و مراحل شکل‌گیری بیان می‌گردد .در فصل دوم ذیل عنوان “علم و روند شکل‌گیری آن “پس از تعریف علم، مراحل و فرآیند شکل‌گیری علم شرح داده می‌شود .فصل سوم (طولانی‌ترین قسمت کتاب) با این عنوان به طبع رسیده است” :موانع رشد علمی ایران”، این فصل شامل این موضوعات است :نظام فرهنگی، نظام سیاسی و جایگاه معلم، دگرگونی نظام اجتماعی و تاثیر آن بر علم، عوامل سازمانی، استادان و علم، حاشیه :نظام ارزشی و نظام آموزشی و پرورش، دانشجویان و سازمان‌های علمی دانشگاهی .در فصل چهارم نتیجه‌گیری و خلاصه مباحث درج گردیده است .نگارنده در این فصل، مهم‌ترین عناصر فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی موانع رشد علمی در ایران را بدین شرح معرفی می‌نماید” :عناصر فرهنگی عبارت اند از :رفتار استبدادی، رفتار احساسی، تضاد جویی، خود نمایی و فردگرایی …عناصر در سطح سیاسی، آن است که مسئولان جامعه تا چه اندازه برای اداره جامعه برنامه همه جانبه، متفکرانه و دقیق داشته باشند …عوامل سازمانی هم از بیرون از دانشگاه و هم از درون دانشگاه‌ها بر روی رشد علم تاثیر دارند . تعدد مراجع تصمیم‌گیری در سطح سیاست گذاران کلان موجب چند پارچگی شده است …در دانشگاه‌ها در همه سطوح (به جز گروه‌ها)، گاه آن گونه از روسای که دارای صلاحیت کافی و مورد قبول مجموعه علمی نیستند، به شرایط و فضای فعالیت علمی کمک نمی‌کنند .

موضوع کتاب حاضر “بررسی عوامل مؤثر بر ایجاد و تکوین مؤسسات خیریه رفاهی، بهداشتی دوره رضاشاه” است. مؤسسات خیریه اعم از دولتی و مردمی تعاریف مشخصی دارد. نقطه مشترک این تعاریف، این‌که هر دو نوع این تشکیلات، با هدف خیرخواهانه زمینه همکاری افراد با یکدیگر یا امکانات دولتی را باآنها فراهم می‌آورد، تا در برابر مشکلات جامعه ـ که به تنهایی قادر به رفع آن نبودند ـ تحول و تغییراتی به‌ وجود آورند و معضلات را حل و فصل نمایند.

پس از آنکه قوای متفقین ایتالیا را به اشغال خود درآورد پادشاه ایتالیا موسولینی را از نخست وزیری عزل کرد؛ بسیاری در آن زمان تصمیمات غلط موسولینی در جنگ جهانی دوم را یکی از دلایل مهم به تنگنا افتادن هیتلر و در نهایت شکست جبهه متحدین می‌دانستند. گرچه در سال های نخستین جنگ جهانی دوم ایتالیا توانست پیشرفت هایی در آفریقا کسب کند اما روند شکست های این کشور در این قاره نبرد را به سود جبهه متفقین تمام کرد. ارتش ایتالیا گرچه صاحب زره‌پوش‌های بهتر و قدرتمندتری شده بود و نیروی هوایی کارآمدی داشت اما دارای فرماندهی مناسبی نبود طوری که گفته می شود از ارتش مسلح به تیر و کمان اتیوپی شکست خورد و مجبور به عقب‌نشینی شد. با اعلان جنگ انگلستان به ایتالیا درگیری آغاز شد و موسولینی در حالی که بنغازی و دژ بزرگ طبرق را از دست داده بود از آلمان کمک خواست؛ هیتلر نیز مجبور شد فیلدمارشال اروین رومل یکی از بهترین افسران خود را به صحرای آفریقا اعزام دارد. اما روند شکست های موسولینی از جولای 1943 به نقطه بحرانی رسید. در این تاریخ نیروهای متفقین ابتدا در جزیره سیسیل پیاده شدند و سپس وارد خاک اصلی ایتالیا شدند؛ پادشاه ایتالیا در 25 جولای موسولینی را از نخست وزیری عزل کرد و ارتش ایتالیا زمام امور را بدست گرفت. در همین تاریخ سربازان آلمانی مستقر در ایتالیا کنترل نیمه شمالی شبه جزیره را به دست گرفته و همچنان به مقاومت ادامه دادند. موسولینی به دستور آدولف هیتلر ، رهبر آلمان نازی در یک عملیات حیرت آور توسط یک گروه کماندویی اس اس و چتربازان آلمانی از “لانه عقاب” فرار می‌کند و به آلمان منتقل می‌شود. اما وی سرانجام در پایان جنگ جهانی دوم در حالی که به اتفاق کلارا پتاچی معشوقه اش در حال فرار از ایتالیا بودند در مزرعه‌ای توسط پارتیزان‌های ایتالیایی دستگیر شده و در همان جا به همراه سایر همراهانشان که از مقامات حکومت فاشیستی بودند، پس از محاکمه صحرایی به اعدام محکوم می‌شوند. در 28 آوریل 1945 هنگام تیرباران شخصی با چاقو به او حمله می کند و موسولینی نیمه جان از شکنجه به زمین می افتد؛ مردم به او حمله می کنند و با لگد به جنازه او ضربه می زنند و جمجمه اش را متلاشی می کنند. جسد موسولینی و معشوقه‌اش در “پیاتزا لورتو” شهر میلان، برای نمایش عموم با قلاب های مخصوص آویزان کردن گوشت قصابی ها از سقف یک ایستگاه پمپ بنزین وارونه آویخته شده تا آنکه با دستور پاپ جنازه ها را را پایین آوردند؛ گفته می‌شود جسد او را به آتش کشیدند و خاکسترش را نیز به دریا ریختند.