نفی رژیم پهلوی به پیروزی آلترناتیوی که اصول و مبانی ملت‌ـ‌دولت را مقابل ایدئولوژی‌های فراملی برجسته سازد منجر نشد. دلایل و ریشه‌های انقلاب سال ۵۷ هرچه باشد، در این نکته تردید چندانی نیست که به‌جز افراد و محافل معدودی، عمده‌ی نیروهای دست‌اندرکار انقلاب ــ اعم از مذهبی و مارکسیست ــ به نگاه معطوف به حقوق بنیادی ناشی از ملت‌ـ‌دولتی به‌نام ایران، به‌مثابه تعیین‌کننده‌ی اصلی جهت‌گیری‌های سیاست داخلی و خارجی، توجه لازم را نداشتند و هر کدام به‌نوعی در پی اهداف فراملی و جهان‌وطنی خود بودند.

اهداف و غایات زندگی سیاسی چیست؟ چگونه و با چه ابزاری می‌توان به آن اهداف دست یافت؟ دکتر حسین بشیریه در احیای علوم سیاسی: گفتاری در پیشه‌ی سیاستگری می‌کوشد توضیح دهد که چرا در سده‌ی اخیر «علوم سیاسی» از مواجهه با چنین پرسش‌هایی اجتناب می‌کند. به باور او، با استیلای اثبات‌گرایی و رفتارگرایی بر حوزه‌ی مطالعات سیاسی و تأکید بر «توضیح و تبیین» زندگی سیاسی به جای تدبیر و اصلاح و تغییر آن، دانش سیاست رسالت و فایده‌ی خود را از دست داده است. در دانشِ اثباتی سیاست جنبه‌های متنوع زندگی سیاسی به «داده»های عینی و بی‌روح تقلیل می‌یابد و علوم سیاسی، بر اثر غفلت از غایات و اهداف و پرهیز از تأمل در راه‌های نیل به زندگی عادلانه و در شأنِ کرامتِ انسانی، به دانشی بی‌معنا و بی‌ثمر بدل شده است. تألیف این کتاب تلاشی در راه احیای سیاست به منزله‌ی حکمت عملی و دانش تجویزی است.

پیر اندره تاگیف و رافایل لیوژیه پژوهشگران مرکز ملی تحقیقات علمی (cnrs) و استادان دانشگاه فرانسه،با توجه به گسترش بی سابقه افکار عوام گرایی،به ویژه ظهور سیاست مدارانی نظیر مارین لوپن و نیز پیدایش احزاب پوپولیستی جدید در سایر کشورهای اروپا،طی پژهش های خود بدین نتیجه رسیدند که شرایط کنونی اروپا به طور حیرت آوری به سال های 1930یعنی قبل از جنگ جهانی دوم شباهت دارد.
هر دو پژوهشگر جریانات پوپولیستی اخیر اروپا را تحت عنوان ظهور پوپولیسم نو م.رد بحث قرار داده و با تکیه بر شواهد فراوان حوادث و وقایع اروپا از طرفی زوال مجد و عظمت اروپای پیشین را یادآور شده و از طرف دیگر به دلیل افزایش چنین تمایلات غیر دموکراتیک آینده تیره و تاری را برای کشورهای اروپایی پیش بینی نموده اند. تحلیل هر دو پژوهشگر به ویژه حول محور اسلام ستیزی و سلام هراسی گسترش یافته توسط احزاب و گروه های سیاسی،تحلیل هایی عالمانه،بی طرفانه و جامعه شناختی است.

شریعتی سال‌هاست که در کانون توجهات، سوءتفاهمات و تحولات سیاسی و اجتماعی و نیز فردی سه نسل قرار داشته و دارد و هر بار به ‌گونه‌ای خوانده و فهمیده شده است. حتی اگر نتوان مسئولیت این خوانش‌های گوناگون و گاه متضاد را بر عهدۀ او گذاشت اما چنین پیداست که او توانسته به‌رغم زمینه و زمانۀ متفاوت مخاطب‌های متفاوتی را در محضر خود بنشاند. اندیشه‌ای منشوری و زیستی غنی که ضرورتاً باید در ذیل یکدیگر فهمیده شوند چه در راستای همدلی با آن و چه به قصد نقدش. کتاب‌هایی که به این منظور در اختیار خوانندگان جوان قرار می‌گیرد گزینشی است از میان مجموعۀ آثار، در اکثر موارد با همان عنوانی که در زمان حیات شریعتی نشر یافته و مخاطب خود را درگیر ساخته است. این گزینش‌ها و اولویت‌بندی‌ها از میان متون دیروزی، عمدتاً با در نظر گرفتن دغدغه‌ها و پرسش‌های امروزی خوانندگان جوان شریعتی صورت می‌گیرد. با این تلقی که شاید پشت‌کردن به دیروز، شرط اصلی رفتن به ‌سوی فردا نباشد، با این باورکه عبور از گذشته به ‌یمن مرور دوبارۀ آن میسر است و نهایتاً با این تصور که هنوز بسیاری از حرف‌های شریعتی ناشنیده باقی مانده‌اند. کافی است زاویۀ دید و جایگاه همیشگی‌مان را ترک کنیم و از زاویه‌ای تازه و برآمده از تجربیات متفاوت فردی، اجتماعی و فرهنگی به آن حرف‌ها بنگریم. نشاندن پرسش‌های جدید در برابر متن قدیم شاید مخاطب جدید شریعتی را به پاسخ‌هایی متفاوت راه برد. امید!