آغاز عصر روشنگری با پایان زندگی پادشاه خودکامه و مقتدر فرانسه یعنی لویی چهاردهم همراه بود. پادشاهی که با مرگش فرانسه را وارد دوران تازه ای از دگرگونی های اجتماعی و سیاسی کرد. هر چند که از 5 سالگی با مرگ پدرش لویی سیزدهم به پادشاهی رسیده بود، ولی به دلیل سن کم اش، ادارهی دولت از سوی دربار، به وزیر وی یعنی مازارن سپرده شد، اما در سن 23 سالگی، او خود زمام پادشاهی را به دست گرفت و اقتداری کم مانند را برای حکومتش بنیان نهاد.

والتر كوفمان، نیچه شناس برجسته‌ای است كه در سال‌های پایانی عمر خود به تألیف یك مجموعه سه جلدی با عنوان «كشف ذهن» مبادرت كرد كه جلد اول آن به بررسی اندیشه‌های سه متفكر برجسته آلمانی، گوته، كانت و هگل اختصاص دارد. این كتاب كه در واقع رویكردی انتقادی به دشوار نویسی كانت و هگل دارد و ابهام‌های زبانی این فلاسفه كه در فرهنگ آلمانی به سنتی پسندیده تبدیل شده است را به باد انتقاد می‌گیرد، توسط ابوتراب سهراب و فریدالدین رادمهر ترجمه شده است. كتاب«گوته، كانت و هگل» به جز مقدمه مترجمان و مؤلف كتاب، همچنین دارای مقدمه‌ای به قلم “ایوان سل” و 5 بخش به همراه یك كتابشناسی تفصیلی است. “گوته و كشف ذهن”،”تأثیرات بر: هردر، لسینگ، شیلر، فیخته، شوپنهاور” عنوان بخش‌های اول و دوم این كتاب است. سه بخش دیگر این كتاب نیز عبارتند از:‌”كانت: ساختار ذهن”،” كانت: استقلال رأی، سبك و یقیق”و” سه مفهوم اساسی هگل از پدیدارشناسی”. بر اساس مقدمه‌ای كه “ایوان سل” بر كتاب نوشته است، كتاب «كشف ذهن» ” اثری است كه به تفسیر و تشریح كشف ذهن می‌پردازد و منظور كوفمان از ذهن، به طور اعم عنوانی كلی است برای مفاهیم احساس و عقل و منطق و خرد و هوش و اراده. هدف اصلی این سه مجلد بنا بر قول خود كوفمان، كمك به كشف ذهن می‌باشد.” (صفحه 15 و 16). كوفمان نیز در مقدمه‌ای كه بر این كتاب نگاشته می نویسد:”آنچه من بدان توجه دارم معرفت نفس است، یعنی هم معرفت ذهن خود و هم معرفت ذهن انسان در كل.”(صفحه 42). والتر آرنولد كوفمان در قسمت‌های مختلف این كتاب به بررسی حیات و عقاید سه تن از اندیشمندانی پرداخته كه سهمی شایان در كشف ذهن داشته‌اند. ذهن در همان معنایی كه كوفمان مورد توجه قرار می‌دهد، نیازمند واكاوی و تحلیل ژرفی است كه به زعم كوفمان همه فلاسفه از پس آن بر نیامده‌اند. گوته، كانت و هگل كه عنوان اصلی كتاب را نیز شكل داده‌اند، متفكرانی هستند كه كوفمان در جلد اول به آنها پرداخته است. البته كوفمان ثابت می‌كند كه كانت افكار بلندی داشت؛ ولی بد می‌نوشت و هگل نیز قربانی شتاب در نوشتن شد. در این میان گوته به عنوان قهرمان اصلی نقش برجسته‌ای برای كوفمان دارد، زیرا فلسفه را با هنر عجین كرد و زیبایی را در بیان حقایق دخیل كرد و شجاعت را در صراحت و صداقت گفتار جست.

کانت را هنوز هم ان گونه که باید فیلسوف سیاسی نمی شناسند.با این ناداوری نادرست به نظر می رسد بیش از جفا در حق این فیلسوف فرزانه در حق فلسفه سیاسی جفا شده است .فلسفه سیاسی کانت بر شالوده فلسفه نظری و فلسفه اخلاق وی استوار است.