شهریاران گمنام

ایرانیان باستان گویا تاریخ را تنها سرگذشت و داستان پادشاهان و فرمانروایان مى‌پنداشتند و از این‌جاست كه كتاب‌هاى تاریخى را «خداینامه»یا «شاهنامه»مى‌نامیدند. افسانه و داستان‌ها هم كه از خود یادگار گذارده‌اند همگى درباره پادشاهان است. بیشترى از مورخان دوره اسلام نیز از روى همین عقیده جز به سرودن سرگذشت فرمانروایان و پادشاهان و داستان جنگ‌ها و كارهاى ایشان نپرداخته‌اند. از گفتن بى‌نیاز است.