کایه دو سینما (به معنی دفترچه های سینما) یک مجله سینمایی تاثیرگذار و معتبر فرانسوی است که در سال 1951 توسط «آندره بازن»، «ژاک دونیول والکروز» و «ژوزف ماری لودوکا» بنیان گذاشته شد. این مجله در پی توقف و دگرسانی نشریه «ریویو دو سینما» با سردبیری اریک رومر و حضور منتقدانی همچون ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت آغاز به کار کرد.
کایه دو سینما ضمن طرح و دفاع از نظریهٔ مولف که تاکید ویژه بر «دستخط» مولف دارد، به کشف سینماگران مولفی همچون اورسن ولز، جان فورد، آلفرد هیچکاک و هاوارد هاکس پرداخت.
کتاب پیش رو به بحث و بررسی گزیده ای از مهمترین مقالات این نشریه در دهه 1950 در زمینه های «نئورئالیسم»، «هالیوود» و «موج نو» پرداخته است.

“عکس دسته جمعی با پدرخوانده” کتابی است نوشته ی “صفی یزدانیان” که خوانندگان را راهی “سفر به سه گانه‌ی کاپولا” خواهد کرد. “صفی یزدانیان”، منتقد و فیلمساز ایرانی، از اواخر دهه ی شصت قلم به دست گرفت و پیرامون سینما نوشت و طی آن سال ها، او به طور انحصاری درباره فیلم هایی نوشت که برای او اهمیت خاصی داشتند. فیلم هایی که برای او ماندگار شدند و در یاد او به زندگی ادامه دادند.
کتاب پیش رو با عنوان “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، اگر چه این سه گانه ی مهم تاریخ سینما را نیز مورد بررسی قرار داده، اما فقط به آن محدود نشده و خواننده را به سفری تماشایی در تاریخ سینما می برد. فیلم ها و شخصیت هایشان در این کتاب از مقابل دیدگان خواننده عبور می کنند و یک صحنه یا دیالوگ، هر کدام از ما را به جهان متفاوتی از سینما و فیلمسازی منتقل می کند. از فیلم های آمریکایی دهه 1970 به سینمای ایتالیا و از کاپولا به تارکوفسکی خواهیم رفت. از آنتونیونی تا وونگ کار وای سفری دیگر خواهیم داشت و از یک فیلم مافیایی، به قلمروی نمایش نامه های شکسپیر قدم خواهیم گذاشت. “صفی یزدانیان” از شاهکارهای برتولوچی و اسکورسیزی نیز غافل نشده و همه چیز در این مسیر شگفت انگیز، درباره فیلم و کلام و موسیقی است که مخاطب را با خود همراه می کند و او را به سفری خیره کننده و افسونگرانه می برد. افسونی که بر پرده های بزرگ سینما شکل می گیرد. شیوه ی نگارش “صفی یزدانیان” در “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، شیوه ای آمیخته با شور و هیجان و احساس است و این عشق بی اندازه ی او به سینما، روح مخاطب را نیز به این جادو آغشته می کند.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.

در قرن نوزدهم فسلفه و مذهب در اروپای غربی دستخوش دگرگونی شگرفی شدند. اگر این دو پیش از این، به عنوان دو نیروی متفاوت، گاه در کنار هم یا در برابر هم بودند، اندیشمندانی چون هگل، شیلر، شلینگ، کارلایل، و راسکین از گِل این دو «حس انگیزی» (Aesthetics) را بسرشتند و پدیدارشناسیِ روح/ذهن را آفریدند و سرنوشت جوامع انسانی را گذر از مراحل از خود بیگانگی و رسیدن به وحدتی در برگیرندۀ کثرت دانستند.

ایبسن در استاد معما، جان گابریل بورکمان، و این اثر پایانی‌اش‌، وقتی ما مردگان سربرداریم،به ترتیب با استخراج سنگ معدن، تاکید بر معماری، و مجسمه سازی به همین مراحلِ تلاش روح برای ورود به صورت (Form) به عنوان مذهب و فسلفۀ نوین، که همان «حس انگیزی» (Aesthetics) باشد، اشاره می‌کند.

وقتی ما مردگان سر برداریم به خوبی ثابت می‌کند که نمایشنامه‌‌های ایبسن از ارکان جامعه تااین اثر پایانی، برنامۀ کامل «سیر زائر» او با هدف گسترش آگاهی تاریخی یک قوم است، برنامه‌‌ای که برای هر قومی متفاوت اما گریزناپذیر است.وقتی ما مردگان سربرداریم دادخواست هنرمندی است که ربع قرن از زندگی‌اش‌ را صرف رئالیسمو زندگی «میان‌‌مایگان» کرده بود و اینک از خودش، مردمش، و تاریخ معاصرش می‌خواهد همهحساب پس بدهند.

نجات جهان راه های ساده ای هم دارد، مثل درخت کاشتن…

«سه نمایشنامه کوتاه»

مه‌یار : حس می کنم تو رفتی به آینده و من جا موندم، جاموندم تو گذشته و فراموش شدم.

لاله : نباید خیلی به این فکرای احمقانه اجازه بدی بیان تو ذهنت.

مه‌یار : می‌شه دوباره برگردیم به اون روزا؟

لاله : نه.

مه‌یار : من هنوز عاشقتم.

لاله : باید دل کندن رو یاد بگیری، تموم شده مه‌یار، من و تو الان غریبه‌ایم برا هم.

نویسنده ی کتاب «ایده» در ابتدای اثر می گوید:
«اگر عاشق داستان هستید، اگر عاشق سینما یا تئاتر هستید توصیه می کنم این کتاب را بخوانید اما اگر عاشق نوشتن برای هر کدام از این ها هستید باید این کتاب را بخوانید.» این توصیه، به ویژه برای نویسندگانی که هنوز به این باور نرسیده اند بخش عمده ای از سرنوشت یک اثر روایی( از قبیل داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و…) در مرحله ی پیش تولید آن و به هنگام پرورش ایدهی اثر رقم می خورد بسیار کارآمد است.
اریک بورک در «ایده» تلاش می کند قدرت تشخیص ایده ی خوب از بد و همچنین مراحل پرورش یک ایده و پخته کردن آن را به نویسندگان و علاقه مندان نویسندگی بیاموزد. در بخشی از کتاب نیز او به یکی از پرسش های اساسی نویسندگان نوقلم پاسخ می دهد:
« ایده ها از کجا می آیند؟»

… به‌‌‌قول پیتر بروک در زندگی هر روزه «اگر» یک خیال است، در تئاتر «اگر» یک آزمون است. پس وقتی می‌‌‌خواهید دست به این آزمون بزنید مهم نیست از کجا شروع می‌‌‌کنید، مهم نیست اگر یک شب بهاری دو نفری در پارک بنشیند و به مردی تنها فکر کنید که چمدان به‌‌‌دست از یک سفر دراز به کشور برگشته است. چون آن‌‌‌جاست که دارید با یک خیال زندگی می‌‌‌کنید، وقتی مهم است که تصمیم می‌‌‌گیرد این خیال را به آزمون تبدیل کنید… نمایش به‌‌‌کار زیاد نیاز دارد. اما هنگامی که کار را همچون نمایش تجربه می‌‌‌کنیم، آن وقت دیگر کار نیست. و وقتی به خودتان می‌‌‌آیید می‌‌‌بینید نمایشی هر روزه را تجربه کرده‌‌‌اید. هر روز بازی‌‌‌اش کردید. هر روز با شما همراه بوده و به تمام جاهایی که شما سفر کردید، سفر کرده و بهترین همراه و همپای سفرهایتان بوده و آن‌‌‌وقت متوجه می‌‌‌شوید چقدر پیتر بروک درست گفت که: «نمایش نمایش است.»

درآمدی بر مطالعات سینمایی همچون کتاب الفباست؛ آشنایی با سینمایی به زبان ساده. و مخاطبان آن تازه‌کارها هستند. در این کتای مسائل ساده بیان شده‌اند به این معنا که اطلاعات عرضه‌شده سر‌راست‌اند و به کار همه دانشجویانی می‌آید که مشتاق فراگیری‌اند. این کتاب درباره‌ی فیلم‌های سینمایی روایی است؛ فیلم‌هایی که داستان‌های خیالی را روایت می‌کنند و زمانی بین نود دقیقه تا سه یا سه ساعت و نیم دارند. تمرکز این کتاب بر جنبه‌هایی از فرم فیلم است؛ زبان انتقادی و فنی سینما و همچنین ابزار فرمی برای خلق معانی بیانگرانه به جریان می‌افتد.

درآمدی بر مطالعات سینمایی عناصر اساسی و مرسوم تحلیل فیلم را در برمی‌گیرد. از مفاهیم بیان‌گرانه در هر تصویر گرفته تا شیوه‌هایی که تصاویر به یکدیگر ارتباط پیدا می‌کنند. از ساختارهای روایی فیل‌نامه‌ها گرفته تا اطلاعاتی پایه‌ای فیلم‌برداری، جلوه‌های ویژه و صدا. فصل آخر راهنمای گام‌به‌گام است برای نوشتن مقاله‌ای نهایی درباره‌ی هدفی که این کتاب به‌ خاطرش نوشته‌ شده است.