این كتاب را در واقع می‌توان مكمل كتاب دیگر نویسنده، نظریه‌های اجتماعیِ كلاسیك، دانست. یان كرایب در این كتاب به نظریه‌ی اجتماعی پس از ماركس، وبر، دوركیم و زیمل می‌پردازد و تحولات آن را از جنگ دوم جهانی به بعد پی می‌گیرد. نویسنده در بخش یكم كه عنوان “مقدمه” را بر خود دارد، به بحث درباب تفكر نظری می‌پردازد. در بخش دوم “نظریه‌های كنش اجتماعی” را طرح می‌كند. در این بخش از كاركردگرایی ساختاری و آراءِ پارسونز، نظریه‌ی انتخاب عقلانی، كنش متقابل نمادین، جامعه‌شناسی پدیدارشناختی و روش‌شناسی مردم‌نگر و نظریه‌ی ساختاربندیِ آنتونی گیدنز سخن می‌رود. در بخش سوم كه “از كنش تا ساختار” نام دارد، ساختارگرایی، ماركسیسم ساختارگرا، پساساختارگرایی و پسامدرنیسم موضوع بحث هستند. در بخش چهارم كه “از ساختار یا كنش به ساختار و كنش” نام دارد، دیدگاه‌های مكتب فرانكفورت و یورگن هابرماس مورد بررسی قرار می‌گیرند. در پایان، در فصل كوتاهِ “نتیجه‌گیری: بازی كردن با اندیشه‌ها” نویسنده بار دیگر به بحث درباب نظریه می‌پردازد: چرا باید به مطالعه‌ی نظریه‌ی اجتماعی پرداخت؟ چگونه نظریه‌ی اجتماعی را به كار ببندیم؟ و در پایان به بررسی پدیده‌ی “شخصیت مدرن” می‌پردازد.

روسو یكی از بزرگ‌ترین افسون‌گران ادبیات سیاسی است. او خیلی بیش از مونتسكیو بر انقلاب فرانسه، حقوق اساسیِ آن، تفكر سیاسی جدید، تدوین و جایگاه قانون در جامعه تأثیر داشته است. در این زمینه قرارداد اجتماعی عمده‌ترین اثر او به شمار می‌رود. روسو در قرارداد اجتماعی با دید انتقادیِ شدید نسبت به نظریه‌ی پیشگامانی كه در گذشته‌های دور و نزدیك در زمینه‌ی قرارداد اجتماعی اظهار نظر كرده بودند و با قرار گرفتن در بستر حقوق و نه در محدوده‌ی واقعات، كامل‌ترین پاسخ را در مورد مسئله‌ای كه تا آن زمان غیر قابل پاسخ بود ارائه داد: چگونه باید میان آزادی و نظم اجتماعی آشتی برقرار كرد؟ آن‌چه به این ویراست از كتاب ویژگی خاصی بخشیده آن است كه در سراسرِ كتاب، پس از هر صفحه از متنِ قرارداد اجتماعی، صفحه یا صفحاتی، تحت عنوان “در زمینه‌ی متن”، آمده كه به مطالبی اختصاص داده شده كه از دوران یونان باستان تاكنون در زمینه‌ی مسائلی كه در آن قطعه‌ی قرارداد اجتماعی مورد بحث قرار گرفته، عنوان شده است.