“نظریه رابرتسون که اساسا به نظریه جهانی شدن مرسوم شده است گرچه در وهله اول بازتاب نارضایتی او از نظریه‌های مهم معاصر در زمینه علوم اجتماعی نظیر نظریه‌های نوسازی و نظریه تجدد است اما در بخش قابل ملاحظه‌ای از وجود گوناگون خود به استنتاج‌هایی راه می‌برد که می‌توان آن را درآمدی نظری بر مبنای گفت و گوی تمدن‌ها به شمار آورد…جهانی شدن در نوشته‌های رابرتسون، از جمله همین کتاب حاضر، عنوان یک نظریه اجتماعی در سطح کلان است که مثل بسیاری از نظریه‌های فراگیر اجتماعی می‌خواهد مسائل عمده جهانی امروز را، چه در سطوح ملی و چه در سطوح جهانی و چه در ابعاد کوچکتر یا بزرگتر تحلیل و تبیین کند .بنابراین نظریه جهانی شدن در این مفهوم را باید مثل نظریه وابستگی “گندرفرانک “یا نظریه نظام جهانی (والرستین) یا نظریه تجدد (گیدنز) در شمار یک نظریه کلان اجتماعی به شمار آورد .رابرتسون کار خود را در یک معنا به عنوان جامعه‌شناسی جهان توصیف می‌کند…”کتاب حاضر از جمله کتاب‌هایی است که رنالد رابرتسون در بسط و تکوین نظریه خود نوشته است” .رابرتسون در این کتاب ضمن بحث از الگو و اجزای اصلی نظریه خود بخش بزرگی از نظریه‌های عمده اجتماعی در سده بیستم را حول محورهای اصلی نظریه خود با فشردگی هرچه تمامتر مرور می‌کند و مورد نقد قرار می‌دهد…نظریه جهانی شدن رابرتسون یکی از تازه‌ترین نظریاتی است که در تحلیل مسائل کلان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جهان در آخرین دهه‌های سده بیستم بر سر زبان‌ها افتاده است” .”ترسیم وضعیت جهانی”، “نظریه نظام جهانی”، “جهانی بودگی و دین ژاپنی‌ها”، “تمدن و مدنیت”، “جهانی بودگی و تجدد”، “جهانی شدن و پارادایم نوستالژیک”، و “تئوری‌های جامعه‌شناختی و فرهنگ جهانی “از جمله مباحث این کتاب است .

کتابی که پیش رو دارید انتشارات دانشگاه آکسفورد نخستین بار در سال ۱۹۹۷ آن را منتشر کرد. این کتاب با کمک ۲۲ نفر از استادان برجسته روابط بین‌الملل به نگارش درآمد. پس از انتشار ویرایش نخست، کتاب مورد توجه و استقبال گسترده‌ای قرار گرفت و در فاصله سال‌ ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ که ویرایش دوم کتاب منتشر شد، در بیش از ۳۵ کشور جهان مانند آمریکا، انگلیس، کانادا و استرالیا به متن درسی دانشگاهی در دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد تبدیل شد.

کتاب حاضر، دربارة فرآیندهای حاکم بر نظام اقتصاد سیاسی بین‌الملل چون مرکانتیلیسم «مکتب بازاربست گرایی»، لیبرالیسم، ساختارگرایی و همچنین، نظریه‌های جدید انتقادی نگاشته شده است. این کتاب در ده فصل تنظیم شده که در چهارفصل نخست مباحث نظری اقتصاد سیاسی بین‌الملل بازگو شده و در فصول بعدی به‌نظام مالی و پولی بین‌الملل پرداخته شده است. نویسنده در واپسین فصل کتاب با بررسی مسئلة شکاف میان شمال و جنوب، وضعیت اقتصاد سیاسی کشورهای فقیر و غنی را می‌کاود. در این راستا، آشنایی کلی با اقتصاد سیاسی بین‌الملل و مهم‌ترین دیدگاه‌های سنتی در آن، آشنایی با دیدگاه‌های مهمّ انتقادی در اقتصاد بین‌الملل، بررسی ساختارهای اقتصاد سیاسی بین‌الملل و نظام پولی بین‌الملل، آشنایی با اقتصاد سیاسی بین‌المللی انرژی، بررسی اقتصاد سیاسی کشورهای کمتر توسعه‌یافته و نظریات توسعه، محورهای مورد بحث در این کتاب هستند.

موضوع این کتاب، بررسی تأثیر فرایند جهانی شدن بر روابط بین‌الملل است. نگارندة کتاب حاضر، بر آن است که تأثیر فرایند جهانی شدن بر روابط بین‌الملل را شرح داده و جهانی شدن و ابعاد مختلف آن را به گونه‌ای کلان‌نگر، دانش‌بنیاد و پژوهش محور مورد کاوش قرار دهد. کتاب، مشتمل بر پنج فصل است که عناوین آن‌ها عبارت‌اند از: جهانی شدن و نظریه‌ها؛ نظام بین‌المللی در سیر دگرگونی‌ها؛ تأثیرات جهانی شدن؛ تحلیلی کاربردی بر کلان بنیادهای زیرساختی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران؛ و تأثیرات جهانی شدن بر روابط بین‌الملل و سیاست خارجی.

جبهه ﮔﯿﺮی ﺣﻀﺮت اﻣﯿﺮ در اﻋﺮاض از دﻧﯿﺎ و ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ دﻧﯿﺎﮔﺮاﯾﯽ، و ﻧﯿﺰ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺗﺠﻤﻞ، اﺷﺮاﻓﯿﺖ، ﭘﻮل ﭘﺮﺳﺘﯽ، ﮐﻨﺰ و… ﮐﻪ اﺑﻮذر آن همه ﺑﺮ آن ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎن ﻋﺜﻤﺎن اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺻﺤﺎب ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺒﻘﻪ ﺟﺪﯾﺪ- همان ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ فهمیم – ﻃﺒﻘﻪ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ از پول های ﺑﺎرآورده و ﺑﺎدآورده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم جهاد و زﮐﺎت و ﻓﯽء و اﻧﻔﺎل و… زﯾﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎی دوﻟﺖ و دوﻟﺘﯽ ها رﯾﺨﺘﻪ و از ﭘﺴﺖ های ﮔﺮدن ﮐﻠﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺻﺤﺎب ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه، ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه اﺳﺖ: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺧﯿﻤﻪ ای داﺷﺘﻪ، اﮐﻨﻮن ﺣﺎﮐﻢ ری، ﺣﺎﮐﻢ ﻃﻮس، ﺣﺎﮐﻢ قاهره و ﻓﺴﻄﺎط ﺷﺪه اﺳﺖ، و ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ در همان ﮐﺎخ ها و دم و دﺳﺘﮕﺎه ها زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و همان آﺷﭙﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﻼن ﮐﻨﺴﯿﻞ روﻣﯽ در ﻓﺴﻄﺎط ﻏﺬا درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮده، اﮐﻨﻮن ﻣﺜﻼً ﺑﺮای ﻋﻤﺮوﻋﺎص ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻋﻤﺮوﻋﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﻣﺪﯾﻨﻪ، در زﻣﺎن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ، آش ﺟﻮ ﻣﯽ ﺧﻮرده، اﻣﺮوز در ﺳﻔﺮه ﮐﻨﺴﯿﻞ روﻣﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد. در اﯾﺮان هم همین ﻃﻮر، در ﺳﻔﺮه های ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺮاﯾﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎدهای ﻋﻠﯽ را تنها ﮔﺬاﺷﺘﻪ دﻋﻮت های ﺣﺴﯿﻦ را ﻧﯿﺰ ﺑﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ، ﺑﺮای این که ﻣﺴﻠﻤﺎن ها روی »ﺑﺨﻮر« و »ﺑﺰن« و بچاپ چهار اﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ، آن هم ﺗﺤﺖ ﻧﺎم و ﺗﻮﺟﯿﻪ دﯾﻨﯽ: جهاد ﮐﺮدﯾﻢ، ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﯾﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮐﺖ داد.