فقها درباره‌ی جهاد در اسلام آراء متفاوتی دارند که در کتاب‌های فقهی آمده است. برخی جهاد را مشروط به اذن یا امر امام معصوم دانسته‌اند، به‌نظر این گروه جهاد در عصر غیبت تعطیل است. گروهی حمله‌ی نظامی به غیرمسلمانان را برای تحمیل دین به آنان جایز دانسته‌اند. برخی جهاد ابتدایی را حداقل سالی یک‌بار واجب شمرده‌اند و گروهی گفته‌اند اگر تعداد دشمنان دوبرابر نیروهای اسلام باشد جنگ با آنان واجب است و اگر شمارشان بیشتر باشد جنگ با آنان واجب نیست. نظر برخی از فقها بر این است که اسیرانی که قبل از پایان جنگ دستگیر می‌شوند باید کشته شوند.

در کتاب حاضر مؤلف با استناد به قرآن و سیره پیامبر (ص) در مقام اثبات این نظر است که در اسلام حمله‌ی نظامی ابتدایی به غیرمسلمانان بی‌آزار مجاز نیست، بلکه خوش‌رفتاری با آنان تشویق شده است و جهاد برای دفع شرّ دشمن مهاجم تشریع شده است، نه برای تحمیل دین بر کفّار. همچنین نویسنده بر این نظر است که جهاد مشروط به اذن یا امر امام معصوم نیست، و وجوب جهاد ادواری نیست بلکه هر وقت دشمن حمله کند جهاد واجب است و وجوب جهاد نسبتی با تعداد نیروهای دشمن ندارد و جهاد در عصر غیبت تعطیل نیست و نیز قتل‌عام اسیرانی که قبل از پایان جنگ دستگیر می‌شوند جایز نیست.

این کتاب به یکی از موضوعات اساسی جامعه‌شناسی اختصاص دارد که کمتر به آن توجه شده است. نویسنده می‌کوشد با پرهیز از هرگونه تقلیل‌گرایی، مسائل اساسی نظم اجتماعی را در ابعاد چهارگانه‌ی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بررسی کند: نویسنده چهارنوع اختلال اجتماعی ــ اختلال نمادی، اختلال هنجاری، اختلال رابطه‌ای و اختلال توزیعی‌ــ را که جوامع معاصر به‌طور بالقوه یا بالفعل با آن رویارو هستند به تفصیل بررسی می‌کند، سپس با توجه به عامل زمان و تغییر، بحث «بهگشت اجتماعی» را تحت عناوین نظم پویا و خودمختاری، طرح می‌کند. نویسنده هدف بهگشت اجتماعی را استقرار آن‌گونه نظم اجتماعی می‌داند که لااقل دارای «چهار صفت فراگیر، همدلانه، عادلانه و پویا» باشد.

هنر اخلاق و عدالت در سلب مالکیت از یکی و اعطای آن به دیگری نیست، زیرا چنین کاری ناگزیر به رفتار نابرابر و در نتیجه ناعادلانه با انسان‌ها تبدیل می‌شود. اخلاق حقیقتی در گرو گذشت از حق فردی و احساس مسئولیت در برابر همنوعان است و چنین کاری مستلزم آزادی اراده و استقلال رأی است.
در نظام بازار رقابتی، خیررسانی انسان‌ها به همنوعان به‌صورت ناشناس و ناخواسته صورت می‌گیرد و از این رو به‌رغم بیش‌ترین حد خیررسانی به دیگران، حس تکلیف اخلاقی به‌طور فردی ارضا نمی‌شود. اما در عین حال، راه برای نیکوکاری مستقیم برای همگان باز است، زیرا در یک جامعه‌ی آزاد، انسان‌ها مالک و صاحب دارایی‌های خود هستند. بنابراین، به یقین می‌توان ادعا کرد که در یک جامعه‌ی مبتنی بر حقوق و آزادی‌های فردی است که می‌توان از اخلاق به معنای حقیقی کلمه سخن گفت. حق مالکیت فردی و آزادی انتخاب که دو رکن اساسی نظام اقتصادی بازار رقابتی‌اند، درعین‌حال شرط لازم برای تحقق‌بخشیدن به ارزش‌های اخلاق فردی و فضیلت‌های اجتماعی است. آن‌ها که به بهانه‌ی اخلاق و عدالت، حقوق مالکیت و آزادی انسان‌ها را مورد تخطی قرار می‌دهند، در عمل تیشه به ریشه‌ی اخلاق و عدالت در جامعه می‌زنند.

زندگی، شخصیت و اندیشه‌های دکتر محمد مصدق به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های تاریخ معاصر ایران، به‌رغم این‌که سالیان درازی از نهضت ملی‌شدن نفت می‌گذرد، همچنان در محاق قرار دارد. صرف‌نظر از این‌که واقعیت تاریخی او وجه‌المصالحه‌ی صف‌بندی‌های سیاسی قرار گرفته، نکته‌ی مهم دیگری نیز وجود دارد که درخور توجه است: فشردگی رخدادهای سیاسی دوران نهضت ملی و نخست‌وزیری دکتر مصدق و اهمیت این دوره‌ی تاریخی هرگز اجازه نداده است که زندگی شخصی و سیاسی طولانی او پیش از اردیبهشت ۱۳۳۰ مورد توجه قرار گیرد. این هم از طنزهای تاریخ است که گستره‌ی زندگی شخصیتی، تنها برحسب حوادث دو سال از آخرین سال‌های عمر او تقریر شود.
بیرون کشیدن مصدق از این محاق و تاباندن نوری بر قطعاتی مهم از تاریخ معاصر ایران از خلال آن، انگیزه‌ی اصلی پژوهشی بوده که این کتاب حاصل آن است. پرداختن به زندگی مصدق، درعین‌حال امکانی برای راه‌یافتن به احساسات، آرزوها و دغدغه‌های نسلی از سیاست‌ورزان ایران هم هست.

فوکو چگونه «دیدن» و «سخن‌گفتن» را تعریف می‌کند، به‌نحوی که فهم جدیدی از دانش را می‌سازد؟ «گزاره» در تمایز با کلمه‌ها، جمله‌ها و قضایا چیست؟

فوکو چگونه مناسبات نیروها را تعیین می‌کند، به‌نحوی که تلقی جدیدی از قدرت را می‌سازد؟

چرا محور سومی که «گذشتن از خط» را امکان‌پذیر می‌کند، ضروری است؟ آن «خط خارج»ی که فوکو همواره به آن استناد می‌کند، چیست؟ و معنای سیاسی، ادبی و فلسفی آن چیست؟

از چه رو «مرگ انسان» رویدادی است که نه غم‌انگیز است نه اسف‌بار، بلکه جهشی است در چیزها و اندیشه؟

این کتاب پرسش‌ها و پاسخ‌های فوکو را تحلیل می‌کند، پرسش‌ها و پاسخ‌هایی که یکی از بزرگ‌ترین فلسفه‌های سدهٔ بیستم را شکل می‌دهند و آینده‌ای را به روی زبان و زندگی می‌گشایند.

این کتاب برای نخستین بار ارتباط مطلوب بین مجموعه‌ی آثار پربار آنتونی گیدنز درباره‌ی جامعه‌شناسی تجدد و روان‌شناسی انسان مدرن را برقرار می‌سازد. علاوه براین، رهیافت چندجانبه‌ی او به مسائل، به روشن‌شدن ارتباط‌های متقابل آثار و عوارض تهاجم‌آمیز توسعه‌ی تجارتی و توسعه‌ی فنی نیز می‌انجامد. نیو استیتمن اَند سوسایتی در این بررسی پردامنه تحلیل تازه‌ای از تجدد و رابطه‌ی آن با «هویت شخصی» ارائه شده است. نویسنده برپایه‌ی آرا و اندیشه‌هایی که در کتاب پیامدهای تجدد مطرح کرده بود، احتجاج می‌کند که دوران تجدد «اخیر» —تجدد کنونی— نوعی بازتابندگی گسترده‌ی نهادهای نوین اجتماعی است. در دوران کنونی، گرایش محسوس نهادهای جدید به جهانی‌شدن، همراه با تغییر شکل زندگی اجتماعی روزمره، پیامدهای ژرفی برای فعالیت‌های شخصی دربرداشته است. «هویت شخصی» افراد عملاً براساس روایت خاصی از «خود» باطنی آن‌ها ساخته و پرداخته می‌شود که برحسب بازتاب‌های متغیر نهادهای اجتماعی مدرن مورد تجدیدنظرهای مداوم قرار می‌گیرد.

به گفتهٔ گیدنز جامعه‌شناسی نقشی کلیدی در فرهنگ فکری امروز بازی می‌کند و جایگاهی مرکزی در علوم اجتماعی دارد. همچنین تفکر جامعه‌شناسانه بیش از هر چیز به خودشناسی کمک می‌کند که به‌نوبهٔ خود به شناخت بهتر ما از دنیای روابط اجتماعی یاری می‌رساند. جامعه‌شناسی نیروی اندیشه و تخیل ما را گسترش می‌دهد، چشم‌اندازهای جدیدی را پیرامون سرچشمه‌های رفتارمان در برابر ما می‌گشاید و زمینهٔ درک فرهنگ‌های گوناگون و متفاوت با فرهنگ ما را فراهم می‌سازد. مطالعهٔ جامعه‌شناسی ما را به اندیشیدن وامی‌دارد و جامعه‌شناسی تا آن‌جا که با تفکر جزمی مبارزه می‌کند و آگاهی و بینش ژرف‌تری برای انسان فراهم می‌سازد امکانات آزادی انسان را افزایش می‌دهد.

آرتور دموسلاوسکی، متولد ۱۹۶۷ در ورشو، خبرنگار و نویسنده، دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی فلسفه، تاریخ و تئوری تئاتر که تحصیلات فوق‌لیسانس خود را به مطالعه‌ی آمریکای لاتین اختصاص داد. تب تند آمریکای لاتین، برنده‌ی «جایزه‌ی ادبی ورشو»، سومین کتاب اوست. پیش از این عیسی بدون تفنگ ـ نگاهی منتقدانه به دوره‌ی پاپی ژان پل دوم ـ و همچنین دنیا، نه برای فروش را نوشته است. کتابی که به جنبش‌های ضدجهانی‌سازی پرداخته و به‌عنوان کتاب سال ۲۰۰۲ برگزیده شده است. او اکنون، با دریافت بورس تحصیلی Fellowships Knight، که به خبرنگاران برجسته‌ی جهان اعطا می‌شود، به مطالعه و پژوهش در دانشگاه استنفورد اشتغال دارد.
نمی‌دانم آیا اکنون، پس از فروپاشی کمونیسم، آماده‌ایم آن حقیقت ناخوشایند را درباره‌ی جنبه‌ی تاریک دنیای دموکراسی غرب بپذیریم؟ دنیایی که ده‌ها سال آرزومندش بودیم؛ آیا آماده‌ایم «کارنامه‌ی سیاه ضدکمونیسم» را بشناسیم؟ ارتکاب جنایاتی به نام آزادی، بخشی از میراث دنیای دموکراتیکی است که اکنون به آن تعلق داریم. با احساس مسئولیت بابت آن جنایات، باید در چارچوب تمرین‌های روحی، با وجدان و خرد انتقادآمیز با مسائل درگیر شویم. دست‌کم به این خاطر که در ذهن ما این تفکر ریشه ندواند که آدم‌کشی‌های نیکویی وجود دارند که بشریت را نجات می‌دهند. دست‌کم برای این‌که زمانی کسانی ما را به قیاس نگیرند با آن خیالبافان غربی که چشم از مسکو برنمی‌گرفتند، و آن رؤیاپرورانِ آمریکای لاتین که می‌گفتند گولاگ وجود ندارد، چون آخر، این‌که غیرممکن است…
من خودم متعلق به نسلی هستم که حماسه‌ی قهرمانانه‌ی انقلاب را تجربه کرده‌ام و گاه پیش می‌آید که با حسرت از آن روزهای خوش و پر تب و تاب یاد کنم؛ خاطره‌ی دفاع از وطن در مقابل ضدانقلابیون در خلیج خوک‌ها را با حسرت مرور کنم، چون خودم در آن شرکت داشتم. عجب تب تندی بود آن ماجرا! چه حال و هوایی! اما من می‌دانم برای بچه‌هایی که انقلاب را به یاد ندارند، آن حادثه فقط صفحه‌ای است از کتاب درسی مدرسه. آن‌چه من با پوست و گوشت حس کرده‌ام، برای آن‌ها متنی است که باید برای امتحان از بر کنند، حروفی مرده، تکه‌ای کاغذ.