او یکی از مشهورترین چهره‌های معاصرِ جامائیکا، خواننده، ترانه‌سرا، نوازندهٔ گیتار و فعال اجتماعی بود. بیشتر آهنگ‌های او درون‌مایه اجتماعی دارند و برخی از آهنگ‌هایش رمانتیک هستند. در این کتاب درباره زندگی او از کودکی تا زمان مرگش را با داستانی جذاب می‌خوانید.

کتاب «كاربرد هنر در مسیر نوجوانی» که توسط آلن دو باتن، فیلسوف مشهور نوشته شده است، بحثی کاملاً جذاب درباره هنر ارائه می‌دهد. بسیاری از آنچه به جوانان و نوجوانان گفته می‌شود ضروری است مثل فرهنگ‌سازی، کتاب‌خوانی، مهربان‌بودن و هنر. در عین حال، همه بزرگسالان درک کاملی از موضوعی مانند هنر ندارند که بخواهند آن را به کودکان خود ارائه دهند.

در این کتاب با لحنی مهربان، آموزنده، به هنر برای کودکان پرداخته شده است. این کتاب توضیح می‌دهد که هنر چگونه می‌تواند در زندگی ما جای بگیرد. ما یاد می‌گیریم که انگیزه ایجاد هنر از کجا می‌آید، در حالات خاص به چه هنری نگاه کنیم، چگونه بدون خسته‌شدن از یک موزه دیدن کنیم و چرا بدون اینکه حتی متوجه شویم، با تزئین اتاق خواب خود به متخصص هنر تبدیل می‌شویم؟

نقاشی قهوه‌خانه‌ای از هنرهای کاملاً اصیل ایرانی‌ است که به دست مردمان پاک‌نهاد و عاشق حفظ و نگهداری شده است. این افراد که غالباً از مردم کم‌بضاعت جامعه آن دوران بودند، سرمایه‌ای جز عشق به وطن و نگهداشت داستان‌های کهن ایرانی در دل نداشتند. چه‌بسا که اگر آن‌ها نبودند، قسمت زیادی از حماسه‌ها زیر سم اسبان و تاخت و تاز دشمنان نابود گشته بود.

ثمره تلاش نقاشان و نقالان درجهت پاسداری از فرهنگ و زبان ایرانی بوده است. ابولفضل طاهریان‌ریزی به پیروی از گذشتگان در کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه‌خانه‌ای در پاسداشت این هنر که سری در حماسه و دستی در مذهب دارد، کوشش فراوان نموده تا این هنر ناب را برای آیندگان زنده نگه دارد و آداب برگزاری آن را به ثبت برساند.

این کتاب می‌تواند برای علاقه‌مندان به هنر، دوستداران ادبیات و زبان فارسی، تعزیه‌خوانان و هیئت‌های مذهبی الهام‌بخش و تأثیرگذار باشد. به امید اینکه این هنر مهجور بار دیگر به عرصه نمایش و دیده‌شدن راه پیدا کند یا حتی نسخه‌ای به‌روز شده آن با شمایلی امروزی اما متأثر از همان هنر، به اجرا درآید.

اگرچه طی سال‌های گذشته شاهد پایه‌ریزی و شکل‌گیری تحقیقات قابل‌توجهی در حوزه نقاشی در ایران عهد قاجار (سده 19 میلادی/ 13ه. ق) بوه‌ایم. با این حال، به‌نظر نمی‌رسد که مورخان هنر پا را فراتر از مرزهای رسانه‌های متداولی چون نقاشی رنگ و روغنی و آثار لاکی و مینایی گذاشته باشند. نویسنده در این کتاب نشان داده است که «دیوارنگاری» نیز به‌عنوان یک قالب هنری، در قیاس با رسانه‌های یادشده، به یک اندازه ارزش و اعتبار داشته است. نقاشی‌های دیواری در ایران، در انواع بناها ـ از کاخ‌های سلطنتی و خانه‌های شخصی تا گرمابه‌ها و بقاع متبرکه ـ به‌وفور یافت می‌شده‌اند. این قالب هنری، حرفه و صناعتی بوده است که هنرمندان و پیشه‌وران را در شهرهای بزرگ مجدانه به خود می‌داشته. این عمل را به‌واقع می‌توان پاسخی درخور به نیاز عموم برای دستیابی به هنرهای تصویری و پیکرنما برشمرد.

در کتاب داستان من، مریلین مونرو، بازیگر مشهور سینمای آمریکا که حاشیه‌های زیادی نیز از زندگی او بازگو شده است، به سخن درمی‌آید. او در این کتاب، از وقایعی که در زندگی از سر گذرانده، احساسات، تفکرات و حتی جنگ خود با هالیوود خود می‌گوید. جاشوا گرین، مقدمه‌ای بر این کتاب نوشته است.

این کتاب در چهار بخش با موضوعاتی چون «زیبایی‌شناسی»، «مقوله‌های زیبایی‌شناختی»، «بیان شعری» و «پست‌مدرنیسم و زیبایی‌شناسی» به نگارش درآمده است. در بخش اول کتاب واکنش زیبایی‌شناسان دربرابر واژگان غربی که به ژاپن عرضه شده مورد بحث قرار گرفته است.

هدف از موسیقی‌شناسی قومی صرفاً مطالعه موسیقی اقوام در بافت فرهنگی، اجتماعی آن است. مفهوم قوم به واحد اجتماعی مشخصی برمی‌گردد که قلمرو خاص فرهنگی جغرافیایی خود را داشته باشد. ازاین‌رو در تعریف بنیادین موسیقی‌شناسی قومی با دو مفهوم قوم و فرهنگ مواجه هستیم که پدیده‌ای به نام موسیقی را به‌وجود می‌آورند. هر قومی ویژگی‌های فرهنگی خاصی از جمله زبان، اساطیر، مذهب، آیین و رسوم، موسیقی و ابزار موسیقیایی خود را دارد. قلمرو فرهنگ قومی محدودتر از قلمرو فرهنگ ملی و فرهنگ جهانی است. در کتاب حاضر به موضوعات نظری موسیقی‌شناسی قومی پرداخته شده است. نکات نظری که در این کتاب مطرح شده تا اندازه‌ای با شناخت از نیاز موسیقی‌شناسی ایران صورت گرفته است. موضوعات نظری که در کتاب مطرح شده‌اند، به‌نحوی در خدمت شناخت‌شناسی موسیقی ایرانی خواهند بود. در فصول مختلف کتاب به چندین فرضیه متفاوت که در جایگاه خود ابزار کار موسیقی‌شناسی قومی هستند، پرداخته شده است. از آن جمله می‌توان به نظریه‌های هولیستیکی (کلیت‌نگری)؛ فونکسیونالیستی (کاربردی)؛ استراکتورالیستی (ساختارگرایی)؛ نظریه رفتارشناسی فرهنگی؛ فرضیه‌های قوم‌نگارانه؛ نظریه‌های تکاملی و اشاعی؛ دیدگاه‌های نگرش از بیرون و درون؛ بینش‌های تاریخ‌نگارانه موسیقی و همچنین نظرات زبان‌شناختی و ارتباط آن با موسیقی‌شناسی اشاره کرد.

چگونه از موسیقی لذت ببریم اثر زیگموند اسپات کتابی جامع و کاربردی است که زنده‏نام پرویز منصوری ترجمه و با افزوده‌هایی آن را برای خوانندگان فارسی‌زبان خواندنی‌تر و جذاب‌تر کرده است؛ به‌گونه‌ای که با گذشت بیش‌از دو دهه از انتشار آن، همچنان مدّنظر و نیاز و علاقۀ هنرآموزان و دوستداران عرصۀ موسیقی است.

مؤسسۀ انتشارات نگاه در چاپ جدید این اثر کوشید تا با مساعدت ویراستاران، ضمن رفع ایرادهای چاپی نسخۀ پیشین، بدون آنکه به ساختار نثر مترجم گرانمایه خدشه وارد شود، با روزآمدکردن برخی واژگان عمومی و تخصصی، به خوانندگان جوان کمک کند تا از متن کتاب بیشتر بهره‌مند گردند.

آثار بسیاری از او به‌‎جا مانده که همگی طنزی اجتماعی و رادیکال در خود دارند. نمایشنامه آقای گل نقد تندی است به حکومت‌هایی که روح ورزش به‌خصوص فوتبال را به استثمار گرفته‌اند و از آن به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد اهدافشان استفاده می‌کنند. گاه آن را وسیله‌ای برای بیان موفقیت‌های پوشالی و گاه سرپوشی بر ضعف‌ها، جهت‌دهی به افکارِعمومی، کارزاری برای نمایش‌های سیاسی و محلی برای اختلاس و هزاران استفاده دیگر قرار می‌دهند. از آن افیونی می‌سازند تا مردمی که باید از حکومت مطالبه نان، سقف و آزادی بکنند به فکر یازده مترسک روی چمن سبز باشند و با دلبری‌های ایشان در زمین روزگار سر کنند.

فهم هر پدیده، نخستین بنیان برای داشتن اندیشه‌ای انتقادی و اتّخاذ رویکردی منتقدانه به آن است. فهم و نقد در حوزۀ هنر، هر دو امری فلسفی و زیباشناسانه هستند. در کنار رویکردهایی چون نقد جامعه‌شناسانه، نقد روان‌شناسانه، نقد اقتصادمحور و دیگر نگرش‌هایی از این دست، ابتدا و در درجۀ نخست باید آن پدیده را فهمید و سپس به بررسی و پژوهیدن آن از زوایای گوناگون پرداخت. موسیقی، به‌عنوان یکی از پیچیده‌ترین و اسرارآمیزترین توانایی‌ها و هنرهای انسانی، پدیده‌ای است که بیشترین چالش را در جهت فهم و ادراک پیش‌روی ما قرار می‌دهد. پرسش اصلی آن است که معنای یک قطعۀ موسیقی را چگونه باید فهمید؟ چگونه می‌توان احساس یا مطلب خاصی را در قالب نغمه‌ها و اصوات به شنونده «فهماند» و اساساً چگونه می‌توان انتظار داشت که همگان آن را به یک اندازه و یکسان فهم کنند؟ معنا، برآیند صورت هنری (فُرم) و درون‌مایه (محتوا) است. به بیان دیگر، آنچه قرار است به مخاطب انتقال داده شود (معنا)، باید به‌واسطۀ برگزینش سازمایه‌های مناسب (درون‌مایه) و شکل‌دادن آن درون قالبی هنری (فُرم) پیش‌روی وی قرار گیرد. در فرایند انتقال احساس یا یک مفهوم (درون‌مایه) به زبان موسیقی نیز، آن را در قالب و فُرم مشخصی باید به گوش شنونده رساند. از‌این‌رو، آهنگساز آنچه را از موسیقی خود مراد می‌کند با شنونده به اشتراک می‌گذارد، اما مسئله آن‌جایی پیچیده‌تر می‌شود که ما با این پرسش مواجه می‌شویم که آیا شنونده نیز مقصود آهنگساز و معنای موسیقی وی را به همان صورت فهم می‌کند یا خیر؟

این اثر، وجد و سماع را در عرصه‌های مختلف دینی، فقهی، عرفانی، حِکمی، علمی و هنری با استناد به مآخذ موثق، تحلیل و تبیین می‌کند. موسیقی در نصوص دینی، جایگاه ویژه‌ای دارد. به ‌نظر حکمای شرق و غرب، موسیقی بیانگر هماهنگی فطرت و خلقت انسان با نظام هستی است. موسیقی می‌تواند در قلمرو تربیت، بیان هویت، تعالی حمیّت، ایجاد قرابت با اقوام و ملیت‌ها، نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کند. جغرافیای معرفت و شناخت انسان در حرمت و حلیت موسیقی، بسیار مؤثر است. وجه غالب در دایره فقه شیعی، ممنوعیت و محدودیت وجد و سماع است. موسیقی در دایره تصوف و عرفان، یکی از عوامل سلوک معنوی به‌شمار می‌رود. مخالفان و موافقان، جهت اثبات مدعای خود به آیات و روایاتی استناد می‌جویند. دانشمندان و هنرمندان، نگاه خاصی به وجد و سماع دارند.

امام محمد غزالی می‌نویسد: «روا نباشد که سماع حرام بُوَد بدان سبب که خوش است که خوشی‌ها حرام نیست و آنچه از خوشی‌ها حرام است، نه از آن حرام است که خوش است؛ بلکه از آن حرام است که در وی ضرری باشد و فسادی. چه، آواز مرغان خوش است و حرام نیست و سبزه و آب روان و نظاره در شکوفه گل خوش است و حرام نیست. پس آواز خوش در حق گوش، همچون سبزه و آب روان و شکوفه است در حق چشم و همچون بوی مُشک است در حق بینی و همچون طعم خوش است در حق ذوق و همچون حکمت‌های نیکو در حق عقل. و هر یکی را از این حواس به‌نوعی لذت است، چرا باید که حرام باشد؟»

در این شماره می‌خوانیم:

1. تأملی تاریخی – مفهومی درباره فتوژورنالیسم و تحولات آن در ایران و جهان/ محمد سروی زرگر؛
2. زیگنالو کاوه بیات؛
3. راه‌آهن ایران و جنگ جهانی دوم/ مصطفی نوری؛
4. و اما دایی جان ناپلئون/ نصرالله حدادی؛
5. بازآرایی تصویری جدید از ایران پس از جنگ جهانی دوم/ پاملا کریمی.