تاکنون شده به این نکته توجه کنید که از منظر جهان سرمایه‌داری، تمام بازوهای رسانه‌ای صنعت فرهنگ و نئولیبرال‌های سرتاسر جهان، تنها چیزی که ناممکن است، بدیلی برای سرمایه‌داری‌ است؟! انبوهی کتاب زرد با جلدهای قرمز، شبانه‌روز درحال انتشارند؛ کتاب‌هایی که ماجراهایی مخوف و عموماً کذب درباره حکومت‌های منسوب به کمونیستی روایت می‌کنند. به‌طور مداوم، ژورنالیست‌های کذاب خارجی و ایرانی درحال نوشتن پیرامون دهشت حکومت چین امروز با پسوند کمونیستی هستند، بدون اینکه حتی یک بار راستش را بگویند و صداقت به خرج بدهند که این چین یکی از دو غول بزرگ جهان سرمایه‌داری ا‌ست. البته روشنفکری واقعی در جهان، همان فیلسوفان، جامعه‌شناسان و اقتصاددانان چپ، کاری به این مهمل‌بافی‌های سربازان ارتش سرمایه‌داری ندارند و کار خودشان که اندیشیدن و ارائه‌‎ پیشنهاد برای ساختن جهانی انسانی ا‌ست را پیش می‌برند. کتاب «بدیل‌های سرمایه‌داری: طرح‌هایی برای یک اقتصاد دموکراتیک» نوشته‌ دو متفکر مهم دوران ما، رابین هانل و اریک الین رایت، بر ثنویت اقتصاد بازارو برنامه‌ریزی متمرکز دولتی خط بطلان می‌کشد و پیشنهادهای پویا و فکرشده‌ای با انبوهی تحلیل و تفسیر ارائه می‌دهد که می‌توان در مقام راه‌حل‌هایی دموکراتیک برای اداره اقتصادی جامعه به آن‌ها تکیه کرد. نویسندگان این کتاب، ایده‌هایی همچون اقتصاد مشارکتی و ایستادن بر سر مواضعی مثل مدیریت شورایی بنگاه‌های اقتصاد را با بینشی چندسویه و عمیق مطرح کرده و با پیش‌کشیدن ایده‌هایشان دست به دیالوگی راهگشا برای برون‌رفت از فضاحت کنونی سرمایه‌داری می‌زنند. بدیل‌های سرمایه‌داری تأکید بر وفاق جمعی بر بستر همین ایده‌های نوآورانه است که به‌جای منظر تقدیم دودستی قدرت به صاحبان ثروت، به امکان‌های واقعی قدرت اجتماعی در وضعیت اکنون جهان می‌اندیشد.

کشورهای دنیا به‌وسیله شبکه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی پیچیده‌ای به یکدیگر مرتبطند. اقتصاد بین‌الملل روابط اقتصاد کشورهای مختلف جهان را بررسی می‌کند و چگونگی ایجاد این روابط و کاربردهای سیاسی آن‌ها را مورد بحث قرار می‌دهد. روابط اقتصادی هم ازطریق تجارت کالا و هم از راه جریان سرمایه ایجاد می‌شود که هرکدام پیامدهای مربوط به خود را دارد. آن دسته از مسائل اقتصادی که به تجارت کالا و خدمات مربوط می‌شود و از دیدگاه اقتصاد خرد، تحت عنوان نظریه‌های خالص تجارت و سیاست‌های بازرگانی مورد بررسی قرار می‌گیرد، «تجارت بین الملل» نامیده می‌شود. مباحث جریان بین‌المللی دارایی‌های پولی مانند مکانیسم تعدیل تراز پرداخت‌ها، حرکت سرمایه، ماهیت پرداخت‌های بین‌المللی و نظام‌های پولی که از دیدگاه اقتصاد کلان مطالعه می‌شود «مالیه بین‌الملل» می‌نامند…

احتمالاً در جهان جدید مهم‏ترین تحولى كه در قلمرو عشق‏شناسى رخ داده غلبه عشق مجازى بر عشق حقیقى است. عشق‏شناسى قدما عموماً «عشق حقیقى» یا «عشق الهى» را بر صدر مى‏نشاند، و عشق مجازى را به دیده تحقیر مى‏نگریست یا صرفاً آن را وسیله‏اى (ولو ارزشمند و حتى جایگزین‏ناپذیر) مى‏دانست. براى نیل به عشق حقیقى. اما در عشق‏شناسى جهان مدرن، عشق حقیقى همان است كه در چشم پیشینیان مجازى تلقى مى‏شد. این كتاب مشتمل بر ترجمه پاره‏اى مقالات فلسفى مهم درخصوص عشق یا به بیان دقیق‏تر، «عشق مجازى»، یعنى عشق رمانتیك یا اروتیك میان انسان‏هاست. نویسندگان این مقالات ازجمله فیلسوفان صاحب‏نام در سنت فلسفه معاصر هستند، و هریک مى‏كوشد تجربه عشق انسانى را از زاویه‏اى خاص مورد تحلیل و بررسى فلسفى قرار دهد.

چرا سبک‌های استدلال، الگوهای تبیین اندیشه و روش‌های متقاعد ساختن مخاطب در ژاپن، آمریکا و فرانسه متفاوت است؟ ماساکو واتانابه در این اثرِ پژوهشیِ خود تلاش کرده است با اتخاذ رویکردی فرهنگی به فرایند آموزش و یادگیری، همراه با ترویج گفتمان انتقادی «آموختن برای زیستن»، به این پرسش پاسخ دهد. پژوهش‌های مقایسه‌ای او مبتنی بر روش‌های مردم‌نگارانه و درس‌پژوهی در متن اندیشه و عمل تربیتی، یعنی کلاس‌های درس است. مطالعه‌ی این کتاب به همه‌ی کسانی که دغدغه‌ی پرورشِ توانایی اندیشیدن، مهارت‌های بیان مقصود، نوشتن و زیستنِ خود و فرزندان ایران را دارند، توصیه می‌شود.

مدیریت عمومی برای آشنایی با نظریه‌های عمومی مدیریت نوشته شده است به‌گونه‌ای که خوانندگان در سطوح مختلف بتوانند از آن بهره گیرند. بخش‌های عمده‌ی آن عبارت‌اند از فرایند مدیریت، سازماندهی، کنترل و نظارت در سازمان، هدایت و انگیزش، ارتباطات سازمانی، تصمیم‌گیری، و نظام‌های اداری تطبیقی. مروری بر تحولات نظریه‌های سازمان و مدیریت که سیری تاریخی و موضوعی را دنبال می‌کند. همچنین موضوعاتی در زمینه‌ی سیستم‌های متخصص که کوس برابری با متخصصان و کارشناسان را می‌زنند، سازمان‌های یادگیرنده که همچون انسان‌ها عشق‌آموختن و توان تجربه‌اندوزی دارند در ضمائم کتاب آمده است.

دریدا در گفت‌وگویی با الیزابت وِبِر خاطرنشان می‌کند که «من فقط یک پروژه دارم. … اشتیاق من در وهله‌ی اول این نیست که اثری فلسفی یا هنری بیافرینم، بلکه این است که خاطره را حفظ کنم». او اظهار می‌کند که سنتِ فلسفی همواره برحسب نوعی غایت‌شناسیِ حافظه درباره‌ی هویت می‌اندیشد. غایت‌شناسی حافظه از نظر دریدا بدین معناست که می‌توان گذشته را در کلی سازوار بازیابی و یادآوری کرد. اما او این یادآوری را ممکن نمی‌داند، ازاین‌رو از «ویرانیِ حافظه» یاد می‌کند و کارِ خود را متوجه ردهای شبح‌وارِ گذشته و خاطرات می‌کند: حفظِ گذشته و گشودنِ آن به مخاطراتِ آینده. در کار دریدا این حفظِ خاطره با مفهوم سوگواری گره خورده است. برای دریدا سوگواریِ ما فقط به دوران ازدست‌دادن عزیزمان ختم نمی‌شود، بلکه او در حالی که عملِ سوگواری را نه به حفظ دیگری و نه به رهاکردنش تقلیل می‌دهد، می‌خواهد هم دیگری را حفظ و هم او را رها کند: «سوگواری یعنی درونی کردنِ دیگریِ مرده، اما سوگواری برخلافِ این نیز هست. … من چون می‌خواهم آنچه را از دست می‌دهم حفظ کنم، نمی‌توانم سوگواری‌ام را کامل کنم. درعین‌حال، شایسته‌ترین کاری که می‌توانم انجام دهم سوگواری و بدین‌ترتیب ازدست‌دادنِ آن است. چون من به یاری سوگواری آن را درون خودم حفظ می‌کنم. و این است منطقِ مهیبِ سوگواری که من همیشه از آن سخن می‌گویم و همیشه دغدغه‌ام بوده است.» متونِ دریدا، به‌عنوان اَعمالِ سوگواری، مملو از بقایای سوخته و خاکسترها، اشباح و ویرانه‌ها هستند. او می‌خواهد خاکسترها و ردهای خاطرات را گرد هم آورد و تفسیر کند. افزون‌براین از نظر دریدا ما سوگواریم، چون هرگز نمی‌توانیم گذشته را احیا کنیم: «اگر ویرانیِ حافظه گواهی است بر این‌که احیای روزگارِ رفته امری ناممکن است، پس عملِ سوگواری نیز اشتیاقی برای حفظ و نگه‌داشتِ روزگارِ رفته است تا به آن حیاتی دوباره ببخشیم.» عمل سوگواری، مانند باقی‌مانده‌ای نیم‌سوخته از یک عکس، شاهدی است از روزگارِ ازدست‌رفته‌ای که دیگر نمی‌توانیم آن را از بقایای سوخته‌ی تاریخ احیا کنیم، اما باوجوداین از ما می‌طلبد که راوی داستان و حکایتش باشیم و آن را به آینده بگشاییم. در کتاب حاضر نویسندگان خوانشی نو از فلسفه‌ی دریدا براساس مفاهیمی همچون خاطره، سوگواری، تجربه‌ی امر ناممکن و مرگ ارائه می‌کنند.

کتاب پیش رو، روایت شش هزار روز دوران رشدِ سریعِ هفتاد سالِ گذشته‌ی کشورِ ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم است؛ اگرچه گه‌گاه اشاراتی به صدوبیست سال پیش از آن هم می‌شود. ژاپن با وجود نیم‌قرن جنگ با همسایگان دور و نزدیک و فرود اولین و دومین بمب اتمی بر سر مردم آن ــ که فقط در یک شب صد هزار نفر در هیروشیما به قتل رسیدند ــ ظرف بیست‌وسه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم به دومین اقتصاد سرمایه‌داری جهان آن روز تبدیل شد.
ژاپنِ دچار بلا از جنگ‌های پنجاه‌ساله (۱۸۹۵ تا ۱۹۴۵)، طوفان، سیل، سونامی، زلزله‌های روزانه، آتشفشان و بمب اتمی همیشه چالش‌ها را با اتکا بر خلاقیت، نه با شعار، که با عمل به فرصتِ دوچندان تبدیل کرده است، بدون آن‌که مردمش از دولت گله کنند و همه‌ی مصیبت‌ها را به گردن این و آن یا حتی بمب اتمی بیندازند.
این کتاب، در واقع، روایت تلاش انسان‌هاست برای پیشرفت و ترقی، چه در سطح رهبران و نخبگان، چه در نهاد دولت و بخش خصوصی یا نیروهای نظامی در دوران جنگ و صلح، چه در سطح مردم کوچه و بازار.

شاید کم‌تر فیلسوفی را در آوازه و تأثیر در تاریخ اندیشه بتوان همتای افلاطون دانست؛ و در میان آموزه‌های او نیز نظریه‌ی مُثُل وی آوازه و جایگاه بی‌همتایی دارد. اما، این نظریه به همان اندازه که بیش‌تر مشهور شده، کم‌تر فهمیده شده است. لذا همان‌طور که باید میان آموزه‌های خودِ افلاطون و آنچه به نام افلاطون جا افتاده است فرق گذاشت، میان نظریه‌ی مُثُلِ مطرح در آثار او و آنچه به نام نظریه‌ی مُثُل در محافل فلسفی و غیرفلسفی مشهور شده است باید تمیز نهاد.
دیوید راس نظریه‌ی مُثُل افلاطون را در متن آثار او در طول پنجاه سال نگارش آن‌ها و با پی‌گیری تحولات آن بررسی کرده است. با مطالعه‌ی این اثر می‌توان به تصویر روشنی از نظریه آن‌گونه که خود افلاطون طرح کرده است دست یافت.

چرا ژاپن؟ زیرا ژاپن کشور نوشتار است: از میان تمام سرزمین‌هایی که من شناخته‌ام، ژاپن تنها جایی بوده است که تأثیر نشانه‌ها بیشترین نزدیکی را با باورها و رؤیاهایم داشته است، یا شاید بهتر باشد بگویم نشانه‌ها در دورترین نقطه از همه‌ی چیزهایی قرار داشته‌اند که از آنها نفرت داشته‌ام و آزارم می‌داده‌اند، از همه‌ی چیزهایی که می‌خواسته‌ام به‌مثابه بخشی از نشانه‌سالاری غربی طردشان کنم. نشانه‌ی ژاپنی قدرتمند است: به صورت تحسین‌برانگیزی نظم و ترتیب دارد و خود را به نمایش می‌گذارد، بی‌آنکه هرگز نه به طبیعت بدل گردد و نه به عقلانیت. نشانه‌ی ژاپنی تهی است: معنایش گریزان است، در عمق قالب‌هایش نه اثری از خدا هست، نه از حقیقت و اخلاق؛ و این قالب‌های بی‌آنکه جبرانی در کار باشد سلطه دارد. نشانه‌ی ژاپنی، بیش از هر چیزی کیفیتی عالی دارد، نجابتی در بروز خویشتن، افسونی شهوانی که بر همه‌چیز می‌نشاندش و ما عموماً آن را به بی‌معنایی و ابتذال خویش می‌رانیم. از این رو جایگاه نشانه را در اینجا نباید در میان نهادها جست: اینجا نه صحبتی از هنر در میان است، نه از فلکلور، نه حتی از تمدن (ما ژاپن فئودال را در برابر ژاپن فناورانه نمی‌نشانیم)؛ در اینجا سخن ما تنها از شهر است، از مغازه‌ها، از تئآتر، از ادب، از باغ‌ها، از خشونت، سخن ما تنها از چند حرکت و چند اداست، از چند غذا، از چند شعر، سخن ما از چشمان است و از قلم‌موهایی که همه‌ی اینها را به نوشتار درمی‌آورند بی‌آنکه آن‌ها را نقاشی کنند.

از مارکس انبوهی از آثار، یادداشت‌ها، و نوشته‌های تحلیلی و انتقادی به یادگار مانده، اما بی‌شک، منسجم‌ترین اثر او کاپیتال است. این اثر به‌نوعی ماحصل زندگی پرفرازونشیب اندیشگانی و سیاسی او، و نیز مجموعه‌ی پژوهش‌های خستگی‌ناپذیرش در باب سازوکار سرمایه است که مارکس آن را با وسواس فکریِ ویژه‌ای به دست چاپ و نشر سپرد. واردشدن شبح مارکس و به تعبیری بازگشت به ایده‌های او، به‌ویژه در کاپیتال، به ظرفیت‌های تحلیلی او برای فهم سازوکارهای پیچیده، چندوجهی و متکثر انباشت سرمایه مربوط می‌شود: این‌که چه‌طور در زمانه‌ی خوش‌باشی‌های وهم‌آلود اینستاگرامی، آزادی‌های مجازیِ فیس‌بوکی، و اختیارهای اجباریِ مصرفی، در چنبره‌ی مناسبات استثمارگرایانه گرفتار آمده‌ایم؛ به پیچ و مهره‌هایی در ماشین سرمایه بدل شده‌ایم تا هر دم مقدار بیشتری ارزش تولید کنیم؛ به زامبی‌های از درون تهی‌شده‌ای استحاله یافته‌ایم که با همدستی در «جنون خرد اقتصادیِ» سرمایه‌داری، هدف راستین تولید و مصرف را به دست فراموشی سپرده‌ایم.
ایده‌های مارکس در کاپیتال، بیش از هر اثر دیگری، ما را با مختصات و ویژگی‌های این خِرد جنون‌آمیز آشنا می‌کند.

مدعای ژیژک در این کتاب ــ معاصر بودن مانیفست با زمان ما ــ شاید عجیب به نظر برسد. به گفته‌ی اکثر تحلیل‌گران، چه تحلیل‌گران چپ و چه راست، سرمایه‌داری از دوران مارکس چنان دچار تحول شده است که دشوار می‌توان شباهت چندانی بین سرمایه‌داری صنعتی قرن نوزدهم و سرمایه‌داری مالی کنونی پیدا کرد. شاید به نظر برسد که حتی اگر نقد مارکس بر نظام سرمایه‌داری عصر صنعتی موجه بوده باشد، به راحتی نمی‌توان آن را به سرمایه‌داری مالی کنونی تعمیم داد. اما ژیژک معتقد است که به رغم تفاوت‌های غیرقابل انکار میان سرمایه‌داری امروزی و سرمایه‌داری زمان مارکس، از قضا نقد مارکس امروز موضوعیت بیشتری دارد. مارکس در تحلیل خود گویی بحران‌های عصر ما را با دقتی مثال‌زدنی پیش‌بینی کرده بود.

جهان نمایش مجموعه‌ای است از متن‌هایی که برای صحنه‌ی نمایش یا درباره‌ی آن نوشته شده‌اند. انواع نمایش‌نامه، چه برای اجرا و چه صرفاً برای خوانده شدن، از جمله نمایش‌نامه‌هایی با اقتباس از آثار ادبی یا سینمایی، و نیز متن‌های نظری در حوزه‌ی درام و نقد آثار نمایشی، در این مجموعه جای می‌گیرند.

واقعاً؟ پس چرا هیچ‌وقت مبارزه نکردی؟ چرا سر کوچک‌ترین دعواها فرار کردی؟ وقتی رابطه‌مون داشت خراب می‌شد، برای خاطر خودمون مبارزه کردی؟ انگار فقط روی مشکلات خط کشیدی، همین.

“نگاهی از درون به سازمان چریک های فدایی خلق ایران” کتابی است به قلم “بهمن تقی زاده” که در آن “تاریخچه گروه منشعب” را به خوانندگان معرفی می‌کند. نویسنده ادعا می کند که نوشتن تاریخچه گروهی که از سازمان چریک های فدایی خلق ایران جدا شده اند، دارای دشواری‌های خاص خودش بوده است. این ارگان، مخفی و مسلح بود و با تکیه بر سیستم های اطلاعاتی و امنیتی حامیان آمریکایی، اسرائیلی و غربی خود می‌جنگید. اعضای آن در چندین نوبت ترور شدند که این خود سبب شد اطلاعات مهم و در برخی موارد هویت آنها برای همیشه از دست برود. در سه مرحله، رهبری سازمان به کلی از بین رفت و همه کشته شدند و تنها ده درصد از بیش از 200 چریک فدایی که وارد عملیات مخفی شده بودند، در اوایل سال 1356 باقی ماندند و سه یا چهار نفر از اعضای بی تجربه سازمان را تحت کنترل داشتند.
با توجه به شرایط منحصر به فردی که رقم خورده بود، چارچوب سازمانی از نظر سلسله مراتب و ارتباطات به شدت محدود بود. شایعات زیادی در میان اعضای باقی مانده سازمان و گروه منتشر شده بود مبنی بر اینکه واقعیت و تصویر جامع آنها مشخص نیست. از خبرنامه های چند صفحه ای سازمان که فقط در بین تیم ها دست به دست می شد و حاوی بحث های مهمی در بین رفقای سازمان بود، اثری به چشم نمی‌خورد. “بهمن تقی زاده” در کتاب “نگاهی از درون به سازمان چریک های فدایی خلق ایران”، جزییات بی‌نظیری را در مورد عملکرد آنها بیان می‌کند و تا جایی که ممکن است، خوانندگان را با چند و چون کارها در این سازمان آشنا می‌کند.

در ایران زمینه‌های شکل‌گیری مکتب دورکیم و همچنین تداوم آن در فرانسه چندان شناخته نیست و همین مسئله باعث شده اساساً روایت رادیکال از دورکیم، در نظر اغلب جامعه‌شناسان ایرانی، متأثر از خوانش پارسنزی از دورکیم، بسیار دور از ذهن باشد. اثر حاضر تلاشی است برای عبور از درک مسلط از دورکیم در جامعه‌شناسی ایران و گشودن راه برای خوانشی رادیکال از او و پیروانش…
به طور کلی مکتب دورکیمی، هم در برابر اتمیزاسیون ناشی از سیاست‌های نئولیبرال و فایده‌گرا و هم در برابر واکنش‌های فاشیستی و هویت‌خواهانه‌ی جوامع توده‌ای و ناامن، که اعضای آن برای دستیابی به همه‌ی ناداشته‌های خود به چهره‌های اقتدارگرا پناه می‌برند، از بازسازماندهی اجتماعی و شکل‌گیری نهادهای واسط مانند اصناف، اتحادیه‌ها و انجمن‌ها دفاع کرده است. از نظر آن‌ها وجود گروه‌های ثانوی میان دولت و افراد از به وجود آمدن جامعه‌ی توده‌ای و دولت توتالیتر ممانعت می‌کند. سازماندهی اجتماعی، از پایین در قالب‌های متنوعی چون انجمن‌ها، اصناف، سندیکاها، سمن‌ها و سایر تشکل‌های اجتماعی و مشارکت آن‌ها در حیات اجتماعی و سیاسی، برای شکل‌گیری دموکراسی و بقای آن ضروری است.

قانون پدیده‌ی جدیدی نیست و با زندگی بشر ملازمه دارد. همواره و برای هر جامعه و ملتی، مفهومی از قانون وجود داشته که معیاری برای تنظیم زندگی مدنی بوده است: قانونْ نسبتی با عدالت دارد و عدالت نیز جایی مطرح می‌شود که ممکن است ظلم رخ دهد یا رخ داده است. بدین‌سان، مسئله‌ی اصلی نه بودونبود قانون، که امری قهری است، بلکه سازوکار استنباط، وضع، اجرا و تعلیق قانون، و البته تحول در معیار و مفهوم قانون در هر مکان و زمان است. اما این تحول در ایران، سرگذشت و سرنوشت خاصی دارد و منحنی قابل ملاحظه‌ای از حکمرانیِ سنتی تا بحران و بی‌قراری سنت و ظهور تلاش‌های نوگرایانه را نشان می‌دهد. این پژوهش به سرشت و سرنوشت قانون از بحران تا فروپاشی نظم سنتی در ایران پیشامشروطه می‌پردازد؛ سرگذشتی طولانی و پرفرازونشیب که از پایان صفویه (۸۸۰ ـ ۱۱۰۱ ش/ ۹۰۷ ـ ۱۱۳۵ ق) تا جنبش مشروطه‌خواهی (۱۲۸۵ ش / ۱۳۲۴ ق) و آغاز دولت مدرن در ایران را دربرمی‌گیرد.

ماهیت فعالیت‌های سیاسی، چگونگی پیدایش نهادهای سیاسی و جایگاه سیاست در زمینه‌ی گسترده‌ی زندگی اجتماعی در این کتاب بررسی شده است. مباحث کتاب به دانشجویان کمک می‌کند تا محتوای دروس تخصصی علم سیاست را فراچنگ آورند و از مطالعات سیاسی، بیشتر و بهتر بهره ببرند. تعریف محتوا و ماهیت علم سیاست، روش‌های علم سیاست و مفاهیم جدید این علم، نظریه‌های منشأ و خاستگاه دولت، طبقه‌بندی حکومت‌ها، دموکراسی، احزاب سیاسی و گروه‌های فشار و دولت رفاه از جمله مباحث اصلی کتاب است.

توسعه‌ی مال‌ها در تهران از اواخر دهه‌ی ۸۰ تاکنون روندی صعودی داشته است. کتاب حاضر در پی فهم جنبه‌های کالبدی، اجتماعی و فرهنگی این تحول و توضیح رابطه‌ی اقتصاد شهرداری، توسعه‌ی مال‌ها و فرهنگ مصرف در تهران است. نویسنده رابطه‌ی توسعه‌ی فضاهای تجاری و تأمین منابع مالی شهرداری، بودجه‌ها، طرح جامع و برنامه‌های پنج‌ساله‌ی شهرداری تهران را در فاصله‌ی سال‌های ۱۳۹۶-۱۳۸۴ با روش کیفی تحلیل کرده است.
مصاحبه با مشتریان مال‌ها مبنای شناسایی ارزش‌ها، داوری‌ها و نظام شناختی آن‌ها در مواجهه با مال‌ها بوده است. از نظر مشتریان مال‌ها این فضا نماد پیشرفت، آزادی، بازشناسی حق انتخاب و امنیت هستند. تحول مفهوم نیاز و تبدیل‌شدن نفس خرید به نیاز، تحول فرهنگ مصرفی در تهران را توضیح می‌دهند. برند، مد و تمایز مهم‌ترین عوامل مؤثر بر خرید لباس در مال‌ها هستند و تحلیل معنای خرید و مصرف لباس نشان می‌دهد که احساساتی مثل توانایی، برتری، خاص‌بودن، اعتمادبه‌نفس، پذیرفته‌شدن از طرف دیگران، آرامش و استقلال با خرید از مال پیوند دارد.
دامنه‌ی تحولات فرهنگ همراه با رشد مصرف‌گرایی تا معنای ذهنی خوشبختی پیش می‌رود؛ تصوّر جدیدی از خوشبختی که عاری از هر نوع حساسیت نسبت به امور اجتماعی و سیاسی است.

این کتاب پژوهشی است ژرف با نظریه‌پردازی‌های بی‌باکانه. نویسنده بر سر آن است تا از تاریخ دورۀ پسین ساسانی ابهام‌زدایی و از بخشی از اطلاعات پراکنده و آشفته دربارۀ این تاریخ رمزگشایی کند؛ بدان‌سان که از آنچه در این دوره و پس از یورش عرب‌ها بر سرزمین ایران رفت، تصویری روشن و معنادار از منظر ایرانی به دست دهد.